KAVGAKIRAN S-9

                                                                  DİL YARASI

Hayat yeterince sıkıntım olmadığına karar vermiş olmalı ki Osmanlıca dersi veren adamın haftada altı saat  beni yerden yere çalmasını izliyor ve dinliyorum. 
İlk dersinde bazı Arapça sözcükler sıralayarak ne anlama geldiklerini bilip bilmediğimizi sordu. Bildiğimi söyledim. Hepsinin Türkçesini sayarken evet takdir edilmeyi bekliyordum. Yoksa niye sorsundu?
Sözümü bitirdiğimde sınıfa dönerek:
- İşte bu arkadaşınız gibi salak olmayın. Bildiğiniz bütün çarşı pazar Arapçası kelimelerini unutun. Kenar mahallede öğrendiğiniz şey dil değil. Anlaştık mı?
dediğinde başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü.
- Arap mısın sen?
- Evet.
- Tahmin etmiştim.
"Tahmin etmiştim." i hakaret eder gibi söylemişti. 
O gün ders çıkışında dersi alttan alan deneyimliler "Takma ya, şaka yapıyor. Zamanla tanıyacaksın Saim Hoca'yı. O öyledir biraz. Sivri dillidir; ama kalbi tertemizdir. Bak biraz zaman geçsin nasıl seveceksin." diye teselli etmeye çalıştı beni. 
Teselli olmadım, olamadım. "Dili sivri; ama kalbi tertemiz..." Bu sözü doğup büyüdüğüm evde öyle çok duymuştum ki. Babam ne zaman 8'i küfürden oluşan 10 cümle kursa, öfkelendiğinde bir kıza söylenmeyecek sözlerle kalbimi paralasa bir köşeye gider hıçkıra hıçkıra ağlardım ve ablalarım bana şöyle derdi:
- Hala alışamadın mı? Babam böyledir işte. Ne varsa dilinde var, yoksa kalbi tertemiz...
Alışamadım. Hiç alışamadım...
Dil yarası başka yaralara benzemiyordu. Hançerden sivriydi kelimeler. İnsanın kulaklarında patlıyor, her harfi her parçası yüreğine saplanıp orada kalıyordu. Kalbim dil yaralarıyla doluydu. Erimesi mümkün olmayan bir buz dağının altında bir kalbim vardı benim. Orada bir yerde olduğunu hiç unutmuyordum; ama ona nasıl ulaşacağıma dair artık fikrim yoktu.
Gün geçtikçe beni derse kaldırmaz oldu Saim Hoca. Yokmuşum gibi davranıyordu. Varlığımın farkında olduğuna dair bir işaret verdiğinde ise bu genelde tahtaya kaldırıp bir şeyler sormak, verdiğim cevaplarla eğlenmek, sonra küçümseyen sözlerle görünmezliğime göndermekti. Zaten hiçbir yerine tutunamadığım okulumdan hızla soğuyordum. Hiç kimsenin bana yaklaşmamasına anlam veremiyor, zaman zaman cesaret edip birileriyle arkadaşlık etmeye çalıştığımdaysa yüksekten bakan yüz ifadelerine toslayıp kabuğuma daha sıkı kapanıyordum.
Hayatımda gördüğüm en güzel yerdi okul. Rengarenk ağaçlarla, yemyeşil çimlerle, cıvıl cıvıl kuşlarla kaplı uçsuz bucaksız bir dünya... Başka koşullar altında görseydim cennet olduğuna yemin edebileceğim bir yeri benim için itinayla cehenneme çeviriyorlardı...
O gün iş çıkışı Osmanlıca kitabımı koyduğum yerde bulamadığımda çılgına dönme sebebim buydu. Beni azarlamak ve aşağılamak için bahaneye bile ihtiyacı olmayan birine vereceğim geçerli bir sebep idam fermanımı imzaladığım anlamına geliyordu. Ertesi sabah tam 3 saati aşağılanarak, iğnelenerek, azarlanarak geçirecektim.
Düşüncesi bile korkunçtu...
Derslere gitmemeyi düşünüyordum, bir yandan da buna cesaret edemeyeceğimi. Ertesi gün, bir dahaki ders, öteki hafta gitmesem bir gün mutlaka gitmem gerekecekti. Öfkesi ve nefreti inanılmaz boyutlardayken bunları biriktirmesini göze alamazdım.
Mutfağa geçip Serhat'a Osmanlıca kitabımı görüp görmediğini sordum. Görmediğini söylerken öyle imalı gülüyordu ki sakladığını düşündüm.
- Serhat şakanın hiç sırası değil. Yarın derste lazım o kitap bana. Nereye sakladın?
- Saklamadım ki.
- Niye öyle gülüyorsun o zaman?
- Senin kitabı Adil Usta götürdü galiba. Giderken elinde kitap vardı.
- Daha neler... Adil Usta ne yapsın benim ders kitabımı?
- Bilmem artık, kendisine soracaksın.
Adil Usta ne yapsın benim kitabımı, niye eve götürsün? Mantığım bu soruyla yankılanıp dursa da, zihnimi rahat bırakmayan ertesi sabah görüntüleri beni buna inanmaya mecbur bırakıyordu.
- Adil Usta'yı nereden bulayım ben bu saatte? Off...
Bir tahta kasanın üzerine oturup başımı ellerimin arasına aldım. Baş ağrılarımı dindirmenin bir yolunu bulamıyordum artık. Parmaklarımla alnıma, şakaklarıma ne kadar basınç uygularsam acımın o kadar azalacağına inanmak istiyordum. Oysa ağrının şiddetini artırmaktan başka bir işe yaramıyordu. Buna düşünmek denirse, düşünebildiğim tek şey derste kalbimin nasıl defalarca daha kırılacağı ve sonra bir kitap daha satın almak zorunda kalacağımdı...
Serhat halime acımış olacak ki seslendi:
- Ustanın telefonu var bende, ara sor istersen.
Kitap ondaysa bir şekilde bana ulaştıracağını umarak "Olur." dedim. Verdiği numarayı tuşlarken içimden bildiğim tüm duaları okuyordum...
- Alo?
- Merhaba. Adil Usta'yı aramıştım ben?
- Amcam evde yok.
- Ne zaman gelir?
- Markete gitti, 10 dakika içinde gelir.
- Ben birazdan arayayım o zaman. İyi akşamlar.
- İyi akşamlar.
Telefonu kapatırken ellerimin titrediğini fark edip ben bile kendime acıdım...
Aynı dakika içinde telefonum çaldı. Adil Usta arıyordu.
- Sarmaşık sen misin? Beni aramışsın?
- Benim usta, kusura bakma bu saatte rahatsız ediyorum. Osmanlıca kitabımı bulamıyorum Serhat da çıkarken elinde gördüğünü söylüyor. Kitap sende mi?
- Hayır bende değil. Sağa sola iyice baktın mı? Belki düşmüş, dibe köşeye itilmiştir?
- Baktım; ama bir daha bakayım. Kusura bakma n'olur. Yarın derste gerekmese...
- Yok canım ne kusuru. Birileri eşyasını alırken yere düşmüştür o, merak etme orada bir yerdedir.
- Peki, teşekkür ederim. İyi akşamlar.
- İyi akşamlar.
Serhat karşımda ağız dolusu gülüyordu. 
- O almamış, lütfen doğru söyle sen mi sakladın? Böyle şaka mı olur? Hiç komik değil.
- Yok diyorum ya niye saklayayım senin kitabını?
Bana yine kimseden hayır yoktu. Ustaların soyunma odası olarak kullandığı daracık bir alandı eşyalarımı bıraktığım yer. Koca kitap yerde olsa görmez miydim hiç? Yine de, bir ümitle her yanı didik didik etmeye başladım. Bir kıyafet yığınının altında bulduğum kitaba çölde su bulan birinin heyecanıyla atladım.
- Bak günahımı almışsın, iş önlüğünü çıkaran kitabın üstüne atmış.
- Ben buraya koymamıştım; ama neyse. Buldum ya ona bak sen.
- Usta ne diyor usta?
- Ne diyecek? Senin yüzünden akşamın bu saatinde telaşlandırdım adamı. Ne işi olsun benim ders kitabımla, niye alıp götürsün?
- Hadi bakalım, geçmiş olsun.
Durumum için söylenebilecek en uygun sözdü "Geçmiş olsun." Kısacık bir zaman içinde korkudan ölmenin kıyısına dek gitmiş, ecelle bir müddet cebelleşip parmak uçlarımda gerisin geri dönmüştüm...
Beni hiç tanımayan, tanımaya çalışmamış olan, bana dair tek bilgisi "Arap"lığım olan 60'lı yaşlarındaki bir adam, son umut kırıntılarımı, son gücümü zalimce harcıyordu. Belki bilerek belki de bilmeyerek yoksulluğu, yalnızlığı, kısacası hayatı tek başına omuzlamaya çalışan bir çocuğu gölgesinden ürker hale getiriyordu...
Sözleri şaka gibi değildi; ama şaka idiyse bile beni güldürmüyordu. İncitiyordu. Kırıyor, parçalıyor, dağıtıyordu. 
Yüreğimin her zerresinde "dil yarası" açıyordu...

(sürecek)