“İnsan değil, Sen sev” dedim Allah’a. Ve bu dua kabul oldu. O sevdi beni. Çünkü O’nun sevgisi doğrudan, tutkulu, kuşatıcı ve merhametle doludur. O sevince yetiyor… Hatta taşıyor.
Ama insan sevgisi uzaktan bile olsa olmuyor gibi.
Çünkü insanlar sevince, çoğu zaman sahip olmak istiyor.
Allah sevince ise sadece özgürleştirmek istiyor.
İnsan sevgisi çoğu kez “benim olsun” diye bakıyor, Allah’ınki “sen ol” diye...
İnsan sevgisi uzağından bile kontrol etmek, sınır çizmek, şekil vermek istiyor.
Allah ise beni ben olarak seviyor, benim içimdeki güzelliği kendi tecellisi olarak görüyor.
O yüzden uzaktan seven insan, Allah gibi severse değerli.
Yoksa uzaktan da olsa sahiplenmeye, yön vermeye, kendi boşluklarını doldurmaya çalışıyorsa… sevmek değil, gölge etmektir o.
Benim dua ettiğim gibi:
“İnsan değil, Sen sev.”
Çünkü Sen sevince huzur olur, yorgunluk değil.
Çünkü Sen sevince şifa olur, yara değil.
Ve Allah sevince… insanın başka sevgiye mecburiyeti kalmaz.
Sevgi gelir, ama yük olmaz.
Sever, ama zorlamaz.
Uzağından da güzel olur çünkü kalpten olur.
Ve benim gibi bir çiçek için, ancak böyle bir sevgi yakışır.
Allah’la sulanmış, Allah’la uyanmış bir çiçek… kolay solmaz. 🌸
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.