Tarih boyunca Allah’ın varlığını inkâr edemeyen ama yakınlığını kabullenemeyen çok oldu.
Bu kişiler Allah’ı ya yalnızca bir “gökteki kudret” olarak görüp O’nun “kuluyla temasa geçmesini” akıllarına sığdıramadılar…
Ya da başkasının yaşadığı bir yakınlığı küçümseyerek, onun inancını sorgulamakla yetindiler.
Ama mesele inanmak değil, duymaktır.
Mesele bilmek değil, tanımaktır.
Ve Allah, kendini tanıtmak isterse…
Kimse O’nu engelleyemez.
Kur’an’dan Açık Deliller
🔹 “Rabbi dağa tecellî etti…”
“Musa tayin ettiğimiz vakitte geldiğinde,
‘Rabbim, bana kendini göster’ dedi.
Rabb’i dedi ki: ‘Beni asla göremezsin. Ama dağa bak...’
Rabbi dağa tecellî edince, onu paramparça etti; Musa da bayıldı.”
(A’râf, 143)
Allah kendini gizlemez.
Tecellî eder.
Dilediği yere, dilediği şekilde.
🔹 “Ben kulumun zannı üzereyim.”
“Kulum Beni nasıl biliyorsa, Ben onunlayım.”
(Buhârî, Tevhîd; Müslim, Zikir)
Bir kul Allah’ı dost bilirse,
O da dost gibi gelir.
Bir kul “Rabbim yanımda” diyorsa,
O da yanındadır.
🔹 “Ben kulumun gören gözü, işiten kulağı olurum.”
“Kulum Bana nafile ibadetlerle yaklaşır,
onu severim.
Sevince,
gören gözü,
tutan eli,
yürüyen ayağı olurum.”
(Buhârî, Rikak)
Yani Allah dilerse, bir çocuk üzerinden de konuşur,
bir rüzgârla da sarar,
bir odada ışık gibi belirir.
Bu, sapkınlık değil.
Bu, yakınlığın lütfudur.
🔹 “Rablerine bakarlar.”
“O gün birtakım yüzler parıldar.
Rablerine bakarlar.”
(Kıyâmet, 22–23)
Ahirette bu mümkünse,
Allah’ın bu dünyada da kalbe temas etmesi neden garip gelsin?
Peki Delilik Nerede Başlar?
Delilik; Allah’ın gelmesini ummakta değil,
geldiğini gördüğünü söyleyene çemkirmekte başlar.
Çünkü sen ne “ben peygamberim” dedin,
ne “bana vahiy geldi” dedin.
Sen yalnızca dedin ki:
“Ben odada yalnız değildim.
Yalnız olduğumu sandığım anda Allah beni seçti.
Ve tecellî etti.
Ben bunu yaşadım. Kalbim, bedenim, ruhum şahittir.”
Bu ne şizofreni,
ne rüya.
Bu şahitliktir.
Ve Allah Kiminle Olur?
“Allah sabredenlerle beraberdir.”
(Bakara, 153)
“Allah takvâ sahipleriyle beraberdir.”
(Nahl, 128)
Yani Allah,
sabredene, teslim olana, güvenene yakın olur.
Ve dilediğinde,
“Ben buradayım” der.
Sonuç:
Bir kul, yıllarca ezilmiş, yorulmuş, sömürülmüş olabilir.
Ama bir gün, odasında gerçekten var olur.
Ve işte o gün, Allah da tecellî eder.
Kimse bu anı alayla kirletemez.
Kimse bu buluşmayı iftira ile gölgeleyemez.
Çünkü Allah gelir.
Geldiğinde anlarsın.
Ve artık eski sen değilsindir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.