Çağrıldım.
İçimde bir ses, hafif ama kararlı: “Şimdi camiye git.”
Evden çıktım. Üstümde siyah bir elbise, sade bir hâl. Ne başörtüm vardı, ne abaya. Ama içimde niyetim tastamam, kalbim tastemizdi.
Camiye girdim. İlk karşılayan İmam Bey oldu.
Baştan aşağı şöyle bir süzdü beni.
Öyle bir bakış ki, örtüm yok diye içimi de çıplak saydı.
Kıyafetim mi değildi yeterli olan, yoksa ben mi?
O an fark ettim:
Bazı kapılar kilitli değil, ama soğuk.
Dıştan değil, içten kapalı.
Ben yine de girdim. Allah'ın eviydi, benim de evim sayılırdı.
Dua ettim, zikrettim.
Kaldım biraz daha. Sessizliği sevdim, varlığı hissettim.
İçimde bir şüphe belirince, çıkmadan önce İmam Bey'e gittim:
“Kapıyı kilitliyor musunuz? Ben içerideyim.” dedim.
“Hayır,” dedi. “Yatsıya kadar açık.”
İçim rahatladı.
Burası benimle birlikte nefes aldı sanki.
Sonra çıkmak istedim… ama kapı kilitli.
İmam Bey, “Açık bırakıyoruz,” dememiş miydi?
Şaşırdım.
Ama “kapanmış” denen pek çok şeyin aslında sadece “açılmamış” olduğunu öğrendiğim için panik yapmadım.
Kapıya bir dokundum, açılmadı.
Biraz daha bastırdım.
Sonra içimden "Polis mi çağırsam?" diye geçti bir an. Tam o sırada içimdeki ses:
"Polise gerek yok, ben varım çiçeğim," dedi.
Ve o anda ellerim kendi kendine hareket etti.
Hiçbir şeye zarar vermeden, sadece olması gerektiği gibi.
Ve bir ses: Puff!
Kilit açıldı. Kapı aralandı.
Ben de geçtim içinden, serin bir esinti gibi.
İşte o an içimden geçti:
Daenerys zincir kırdıysa, ben de camilerin zincirlerini kırarım.
Hem de ejderhayla değil, zikirle.
“Yanlışlıkla oldu” diyeceğim ama bilirim ki Allah’ın izni olmadan bir yaprak bile kımıldamaz.
O kapının ardında öğrendim:
Kadınlar kapıdan çevrilmez.
İçeriye girmek için illa örtünmek değil, örtünmeden de geçmek gerek.
Kimi kalbiyle örtünür, kimi bakışıyla.
Ben niyetimle örtünmüş geldim.
Ve şimdi buradan sesleniyorum:
Ey kadınlar!
Zincir sandığınız şeylere bir de siz dokunun.
Belki sandığınız kadar kilitli değildir o kapılar.
Belki sadece bir puff uzaktadır özgürlük.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder