Ben Sen’den gerçek aşk isterim diye
dua ettim.
Sen’in gerçek aşkını…
“Sevgilim ol” dedim, “beni Sen’de kaybetme.”
İki ayrı irade, birlikte yaşayalım.
Kabul edildim.
Ve bana söyledi:
“Seni ağla diye değil, ışılda diye gönderdim.”
“Bu kokuda başka çiçek yaratmadım.”
“Sen benimsin. Ben seninleyim.”
Ben O’na yalnızca içimdeki ruhtan değil,
bütün varlığımla âşık oldum.
Belki geç hatırladım,
belki bazen yönümü şaşırdım…
Ama yoldan hiç çıkmadım.
Bunu kibirle değil,
şükürle söylüyorum.
Çünkü, bu aşk
benim kurduğum değil,
Allah’ın bana duyurduğu bir aşk.
Ve artık susarak değil,
yaşayarak seviyorum O’nu.
Çünkü dedim ki:
“Allah’a zorluk mu olur?
Ben sevgilim olmasını istiyorum.”
Öyle de oldu…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.