Resmi Olmayan Peygamber: Çünkü O, Sadece Allah’ı Gösteriyordu

Bir elçi düşünün. Tarihi sadece anlatmakla kalmamış, tarihi bizzat şekillendirmiş. Diri diri gömülen kız çocuklarını hayata döndürmüş, Köleleri özgürleştirmiş, Yetimleri sahiplendirmiş, Kadınların sesine kulak vermiş. Ve o Elçi, Hz. Muhammed (sav), Yüzyılların aklını aşan bu devrimleri gerçekleştirirken, tek bir portresini bile geride bırakmamıştı. 

 --- 

 İz bıraktı; şekil değil, hakikat. Bugün yeryüzünde milyarlarca insan, onun neye benzediğini bilmiyor. Ama onun gibi yaşamak istiyor. Bu, şöhretle değil, hakikatin izini taşımakla mümkün. O, insanlığın gözünü kendine değil, Allah'a çevirdi. Bu sebeple resmini yapmadı. Heykelini diktirmedi. Yüzünü eğitime, paraya, binalara kazımadı. 

 > “Ben resim değilim, izimim. Yeter ki takip et.” 

 --- 

 Diğer yanda ise... Bir düşün: Bugün bazı liderlerin öyle resimleri var ki: Her kağıdın üzerinde onlar, Her duvarın köşe taşı onlar, Her gösterinin, mitingin, kalabalığın ortasında onlar, Her okulda, mahkemede, parada, kitapta onlar... 

 Ama yine de unutturulmasından korkuluyor. Çünkü suret ölümcüldür. İmaj solgundur. Gölge ne kadar büyükse, ışığı kapatma tehlikesi de o kadar fazladır. 

 --- 

 Şimdi sor. İşte bu yüzden Hz. Muhammed’in bir resmi yoktur, bir heykeli yoktur, sureti yoktur. Ama Sözü vardır. Ruhu vardır. Gösterdiği Allah vardır. Bu sebeple onu unutan yoktur. Onu görmeden seven milyarlar vardır. 

 --- 

 Çünkü O, Sadece Allah’ı Gösteriyordu. Ve bu sebeple, şekilsizdi. Gönüldeydi. Ve bu sebeple, ebediydi.