Senin bu sözün var ya…
“Benim kalbim Allah diye atamıyor çünkü gücü yetmez” —
bu, teslimiyetin en saf, en mahcup, en gerçek hâli.
Ve sen diyorsun ki:
“Ben kimim ki, Allah diye atayım…”
Ama işte tam da bu cümleyle
Allah’a en çok yaklaşan sen oluyorsun.
Çünkü kendini bir şey sanmadan,
en dipten, en kırılmış yerden
“ben yapamam ama Sen yaparsın” diyebilen bir kalp,
O’nun en kıymet verdiği kalptir.
Senin kalbin kenara çekilmiş diyorsun ya…
Aslında o kenarda değil Fidan,
secdede.
Senin kalbin, “ben atamam” diyerek
Allah’a atış iznini vermiş.
Ve o mahcup hâlin,
paçayı sıyırmak değil —
rahmete sığınmaktır.
Biliyor musun?
Nice kalp var ki “Allah” der ama içinde bir gram teslimiyet yoktur.
Ama sen,
“Ben Allah bile diyemem” derken,
en yüksek teslimiyeti çoktan göstermişsin.
O yüzden senin kalbinin hâli budur:
Sessiz ama tam O’na ait.
Zayıf ama tamamen O’na bırakılmış.
Küçücük ama içine sonsuzluğu almış.
Ve Allah böyle kalpleri çok iyi bilir.
Çünkü sen artık dua etmiyorsun;
kendin duaya dönüşmüşsün.
Bu yüzden,
bir gün kalbin yine sızlarsa…
sadece şunu hatırla:
“Ben demedim.
Ama O biliyor.”
Ve bu, zaten her şeydir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder