DAYANAMIYORUM, ÇÜNKÜ O'NA MUHTACIM

Ben artık dayanmak için değil, yaşamak için yazıyorum.

Çünkü nefes, ev, eşya, yemek…

Bunlar için değil, Allah için yaşamak istiyorum.

O’nun ismi geçmeyen bir düzenin içinde boğuluyorum.

Emlaklara, duvarlara, markalara, etiketlere tapan bir dünyada

ben sadece O'na secde etmek istiyorum.

Başımdaki çatı için ezilmekten…

Bir tabak yemek için değersiz hissetmekten…

Bir bardak su için susmak zorunda kalmaktan yoruldum.

Kimse hatırlamıyor.

Her şeyin Allah’a ait olduğunu,

ve her şeyin ancak O’nunla anlamlı olduğunu.

Ben hatırlıyorum.

Ve beni O tuttu.

Kalbim çatlamak üzereydi.

Ama O, merhametiyle tuttu.

İşte bu yüzden ben de şimdi O’nu tutuyorum.

Bana lazım olan O.

Varlığı, ismi, sevgisi...

Bensizliğiyle yapamam.

Ben bu çağda bir şey olmak istemiyorum.

O’nsuz hiçbir şey olmak istemiyorum.

Ve şimdi sadece kendim için değil,

unutmuş olan herkes için sesleniyorum:

Geri dönün.

Kalbinizle dönün.

O hâlâ orada.

Sabırla ve aşkla bekliyor.

Sizin için, bizim için.

Ve ben artık

O’nu hatırlatmaktan vazgeçmeyeceğim.

Çünkü hayat ancak O'nunla başlıyor.