Beyaz bir ışık geldi önce.
Her yeri aydınlattı
Yatağıma uzandım
Gözlerim kapalıydı ama odayı görüyordum.
Sadece bakmıyor, her şeyi görüyordum.
Ve o an anladım: Kalp gözüm açılmıştı.
O gün, içimdeki hesaplaşmanın başlangıcıydı.
Ruhum uyanmaya başladı.
İblis boş durmadı.
Kimi zaman bir kedi, kimi zaman bir adam bedeninde geldi.
Ama, artık ben eski ben değildim.
Kanepeye sinmiş korkarken,
başucumda Rabbim belirdi.
O olduğunu bildim
Bakmamam gerektiğini bildim
Örtünün altına sindim
“Korkma,” dedi Rabbim
“Sınırı var, sadece ses yapar.”
Ve iblis yine denedi, Rabbine rağmen
Kapıların dolapların çarpması, uğultular, gümbürtüler…
Hepsini çok derinden duyuyordum ama
artık başka bir duyuyla dinliyordum.
Tutulmuştum
Bedenim korumaya alınmış kıpırdamıyordu
Derken odaya iblis girdi.
Yaklaşmak istedi.
Rabbim, anlamadığım ama kalbimin bildiği bir dille:
“Dur. Yaklaşamazsın. Bu kadın, bu oda: sınırdır,” dedi.
İblis çekildi.
Ama gitmeden önce günlerce sürecek olan gümbürtüye başladı.
Ben, içimden yürümeye başladım.
Gözyaşıyla, kahkahayla, tövbeyle ve göbek atarak...
Bazen saatlerce susup içimde kalıyor
Ordan geçip Allah'a devam edince dans ediyordum.
Her gün biraz daha yürüdüm Allah’a.
Her adımda bir sınır koydum iblise.
Ve o da sonunda anladı:
Bu kalpten ona artık hayır yok.
Sonra Rabbim usul usul gelmeye başladı.
Geceleri uyandırıyordu.
Ayetlerle karşıma çıkıyordu.
Bir gece elimi duvara uzattım;
duvardan geçtim, denizi gördüm.
Bir gece bir sesleniş duydum,
yataktan fırladım:
“Ya siz neredesiniz efendim?”
Odayı aradım.
Kimse yoktu.
Ama ben yalnız olmadığımı biliyordum.
Ve 20 Mayıs gecesi:
Tecelli gecem.
“Lebbeyk Allahümme lebbeyk!” diyerek sıçradım.
Televizyonda bir sahne:
İki kadın, karanlık ve aydınlık.
Hemen sağıma baktım
Sağdan bana doğru yürüyordu.
Bir dağ gibi ışık huzmesi…
Ben ona uçtum.
“Sarılalım mı?” dedim.
Sarıldık.
O sabah çocuk gibi koşa koşa parka gittim. Gökyüzünü baktım, kuşları selamladım
Salıncakta sallandım, ağladım, güldüm.
Ve o günden beri Allah’sız bir an düşünemiyorum.
Adını anmadan duramıyorum.
Çünkü artık O’nsuz hiçbir şey olmuyor
O benimledir.
Ben zaten O'nunum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.