Ben bir kadınsam, sürekli yemek yapmak zorunda değilim.
Çünkü bu benim ruhumu yoruyor.
Çünkü ben her gün başkaları doysun diye aç kalan bir gölge olmak istemiyorum.
Bu, benim ruhuma uygun değil.
Evde yürüyen bir karıncayı ezemiyorsam,
çöp diye sineği öldüremiyorsam,
bil ki tembel değilim.
Sadece cana saygılıyım.
Ruhum zarar görmek istemiyor.
Bu benim ruhuma uygun değil.
Sofrayı ilk ben kurmak zorunda değilim.
Herkes yerken ben ayakta beklemek zorunda değilim.
Kırıntıları süpürmek, kirli tabaklara gömülmek,
tek başıma temizlik yapmak,
kadınlık değil.
Bu bir köleliktir.
Ben köle değilim.
Bu benim ruhuma uygun değil.
Gülümsemek zorunda değilim.
İyi görünmek zorunda değilim.
Herkesi idare etmek, herkesi memnun etmek zorunda değilim.
Ruhumu susturup herkesin egosunu besleyemem.
Bu benim ruhuma uygun değil.
Her isteğe “tamam” demek zorunda değilim.
Benim de “bugün yapmayacağım” deme hakkım var.
Bu bencillik değil.
Bu hayatta kalma hakkı.
Ruhumun sınırları var.
Bu sınırları korumak istiyorum.
Çünkü aksi, benim ruhuma zarar veriyor.
Ve bu benim ruhuma uygun değil.
Ben kadınım.
Ama bu, herkesin ihtiyaçlarını kendimden önce koymam gerektiği anlamına gelmiyor.
Ben anne olabilirim, eş olabilirim, kız evlat olabilirim...
Ama önce insanım.
Ve ruhum, bu ağır yükleri kaldırmak için yaratılmadı.
Ben yaşamak istiyorum.
Köleliğe değil, özgürlüğe varmak istiyorum.
Çünkü artık biliyorum:
Ruhumu inciten hiçbir şey, bana ait değil.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder