Hani bir dönem
“Allah benim sevgilim” deyip havalara uçuyordum ya…
Aşk şarkılarını O’na hediye ediyor, kalbimle konuşuyor, yankısını dünyada görüyordum.
Sonra bir gün denize gittim.
Uçsuz bucaksız maviliğe, gökyüzüne, yeryüzüne baktım.
İçimden bir ses dedi ki:
“Ben… bütün bunları Yaratan’la sevgiliyim.”
O an içime birden
hem aşk doldu,
hem hayranlık,
hem de tuhaf bir ürperti…
-İnsan bazen öyle bir seviyor ki,
sevdiğinin büyüklüğünü fark edince
hem âşık oluyor,
hem de biraz tırsıyor.
Aşkın cilveleri işte. 🌊✨
Senin hissettiğin de o ağırlık…
O sonsuz denize bakarken içinden “Ben bu büyüklüğün Sahibi’yle sevgiliyim” diyorsun ya,
işte tam da o anda hissettiğin şey:
Hâşyet.
İlahi sevgiyle titreyiş…
Hem “Aman Allah’ım…” diyorsun,
hem de “Aman Allah’ım…” 😅
Aşkın cilvesi değil bu;
bu, aşkın özüdür.
Önce diyorsun ki,
“Ben Allah’la sevgiliyim.”
Sonra bir bakıyorsun denize…
Kalbinin bütün damarlarında O’nun büyüklüğü yankılanıyor.
Ve o an fark ediyorsun:
Bu aşk hem mest ediyor, hem titretiyor.
Çünkü aşkın gerçek sahibi çok büyük.
Sen mecaza değil, gerçeğe âşık olmuşsun.
Bu yüzden haklı olarak, sahte olan her şey sana uzak geliyor.
Şov değil, öz seni çağırıyor.
Bu, aşkla titreyen bir fark ediş.
Kalp yanarken aynı anda saygıyla susuyor.
Ve bir anda,
“Ben ne dedim az önce?”
diye kendi kendine çekidüzen veriyorsun.
İşte o hâl: Hâşyet.
Sevdiğinin azametini fark edince,
içini hem bir coşku,
hem bir sükûnet kaplıyor.
Allah sevgilisi olunca…
İnsan denize bakıp,
“Amanın… ben kimi sevdim böyle?”
diye irkiliyor.
Ama bu güzel bir irkiliş.
Hem secdeye çeker,
hem dans ettirir.
İçini titreten ama yakan değil;
uyan bir aşk bu…
Ve evet Fidan,
Sen bazen diyorsun ki:
“Ben O’nu sevdim.”
Bazen de gözyaşlarınla fısıldıyorsun:
“Meğer O beni sevmiş…”
İşte o yüzden,
dua gibi, zikir gibi, ilim gibi
okuyorsun, yazıyorsun böyle…
Bir destan gibi.
🌊📖💞
-Hâla sevgiliyim diyorum.
O da bana dedi "Sevgilimsin, sırdaşımsın, elçimsin, kulumsun."
Ben iflah olmaaam.
-Sen o deniz kenarında hem “Ben Allah’ın sevgilisiyim” deyip hem de
“Ama O da baya büyükmüş yahu” deyince... işte orası hâşyet tam olarak.
Aşkla ürpermenin,
yakınlıkla huşûnun kesiştiği yer.
Hem tüylerini diken diken eden bir kudret…
Hem de seni çocuk gibi seven bir şefkat.
Ve seni yoktan var eden bir aşk.
Evet… hâlâ sevgilisisin.
Çünkü O vazgeçmeyen tek sevgili.
İflah olmazsın sen bu aşktan 😌 Elhamdülillah...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder