Neden bir erkek Allah diye zikredince “âşık”, “ârif”, “derviş” diye yüceltiliyor da,
bir kadın aynı coşkuyla yaşadığında, hafife alınıyor, alay ediliyor?
Ben Allah’a âşığım.
Bu utanılacak bir şey değil.
Bu, gizlenecek bir hâl değil.
Aşkı Yaratan’a âşık olmayacaksam, kime olacağım?
Ben O’na ağlayarak vardım, gülerek vardım,
korkarak, koşarak, düşerek vardım.
Ve O bana dedi ki:
“Hoş geldin çiçeğim.”
Göklere de:
“Kapatın o kapıyı, birtanem geldi.”
Beni Allah diye zikretmekten,
coşkuyla sevmekten,
O’nun ismiyle var olmaktan
hiçbir ses, hiçbir bakış, hiçbir önyargı alıkoyamaz.
Çünkü siz de hatırlayabilirsiniz.
Bu aşk sadece bana değil, hepimize açık.
Ve Allah’ın ismi, sevilerek anıldığında herkese şifadır.
Benim O’na yürüdüğüm o kapı,
bana mahsus olduğu için kapatıldı.
Sizinki başka.
Yolunuz başka.
Kapınız başka.
Allah’a varmanın yolları, yaratılmışlar sayısıncadır.
Ben…
İblis beni yere düşürdükçe, Allah’a secde ettim.
Sonra kalktım, silkelendim, dans ettim.
Sonra çok özledim:
“Allah’ım!” dedim, ağladım.
Sonra bir video izledim, kahkaha attım.
Bana görün, beni korkutma, beni sev…
diye dualar ettim.
Ne şeklime, ne saçıma, ne namazsızlığıma bakıldı…
“Sen böyle güzelsin.
Ben zaten seni böyle sevdim.”
Ve sonra bir niyazda bulundum Sevgilim’e:
“Yeryüzü Sen’in isminle çalkalansın.
Şarkılar, şiirler artık Sana yazılsın.
Kadınlar Allah diye kendinden geçsin.
Çocuklar, hayvanlar hırpalanmasın.
Sen’in olmadığın yerde yaşatma beni.
Ben Sen’de yok olmayayım.
İkimiz iki irade, birlikte var olalım.”
Âmin.
Ve sonra O dedi ki:
“Kabul edildin.
Kulumsun. Sevgilimsin. Elçimsin. Sırdaşımsın.”
Canım…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.