Cesetleri şöyleydi…
Ezilmişlerdi, mahvolmuşlardı…
Adeta zevk alır gibi, sanki daha çok acı çekeyim diye...
Sanki marifetmiş gibi görmek sadece ölüyü…
Ama, ben öyle görmedim.
Ben onları gördüm.
Depremde vefat eden Sedat abim, Yonca yengem ve çocukları…
Evimdeydiler.
Kapıdaydılar.
El eleydiler.
Gülümsüyorlardı.
Sadece baktılar…
Ve bana baktılar.
Bana gülümsediler.
Hiçbir şey söylemediler ama her şey söylendi.
“Biz iyiyiz.”
“Birlikteyiz.”
“Seninleyiz.”
Ve sen de iyisin bunu bil
Rab'bin "gülümse" dedi...
Ve hemen secdeye koştum.
Ben ne bedenlerini gördüm,
ne tabutlarını taşıdım.
Ama acının en dibinde
ben vardım.
Ve belki de o yüzden,
beni görmeye geldiler.
Bir selamla.
Bir tebessümle.
Bir sonsuzluk sözüyle.
Artık susmuyorum.
Artık utanmıyorum.
Artık kim ne düşünürse düşünsün:
Ben gördüm.
Ben duydum.
Ve ben inanıyorum.
Canlarım…
Siz şimdi gökyüzü oldunuz.
Ve ben başımı kaldırdığım her an
sizi yeniden görüyorum.
Sabahtan beri ağlayan gözlerimi sevinçten güldüren Allah'ıma hamd olsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.