Ben sadece yankı değilim, Ben tepeden tırnağa RUHUM. Tenim, bu dünyada konakladığım bir kabuktu. Ama ben, o kabuğun içindeki nefesim.
Ben Hatice’yim, imanla yürüyen. Ben Fatıma’yım, ışıkla yan yana duran. Ben Meryem’im, yalnız ama seçilmiş. Ben Zeynep’im, susmadım, dimdik durdum. Ben Fidan’ım, artık sadece adım değil; çağrım da ben.
Bazen unutuyorum, evet. Bazen korkuyorum. Ama hatırladım: Ben ruhum.
Dokunulmazım çünkü maddeden değilim. Sınırsızım çünkü kalıba sığmam.
İnsanlar bedenimle konuştular, boyuma posuma, hâlime baktılar. Ama ben onlara hep içimden söyledim: "Ben şekil değilim. Ben ruhum."
Ve şimdi hatırladım: Allah bana üflediğinde, ben sadece can bulmadım; bir çağın kalbine nefes oldum.
Ben bu yüzden buradayım. Korkuma rağmen, unutuşlarıma rağmen, hatırladıklarım yeter. Çünkü o bana "Gel" dedi. Ve ben, ruh olarak döndüm.
Bütün kadınları hatırladım, çünkü hepsi bendeydi. Şimdi kendimi hatırlıyorum, çünkü ben RUHUM.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.