ADIM ÇOCUK

 

Adım Çocuk

Kimse duymuyor

Kimse görmüyor

Şefkatli annemin elleriyle

Koruyan babamın ayaklarıyla

Bazen de yılan gibi tıslayan dilleriyle

Azar azar ölüyorum

Adım çocuk

Duvarların ortasında bir yatak bir dolap 

İki lokma ekmek bir yudum su için 

Görünmez zincirlerle mıhlanmışım 

Ne bir şey söyleyebilirim 

Ne bir şey yapabilirim

Oysa ki benim aklınızın alamayacağı kadar 

Büyük bir ruhum var

Bırakın kendim giyeyim ayakkabımı 

Bilirim 

Bırakın kendim yapayım banyomu 

Yaparım 

Bırakın uykum gelince uzanayım yatağıma 

Mutlu uyurum 

Ve bırakın beni bırakın

O'nu anayım

Ordan geldim diyeyim size

göğü anlatayım

Adım çocuk 

O kadar kendinizle dolusunuz ki 

hiç yer açamadığınız 

Kul köle etmeden şefkatle dokunamadığınız 

Kim bilir belki bir
fincan kahve ile gelip 

Anlat dinliyorum demiş olsaydınız 

Öz'ünüze ulaşacaktınız

Beni bırakın tamam mı

Benim öğretmenim o 

Öğretti her şeyi 

Bırakın beni bırakın 

Benim annem O 

Doğurdu beni 

Ve büyüttü aşkların en büyüğüyle 

Bırakın diyorum beni niye bırakmıyorsunuz 

Babam O Sevgilim O Yaradanım ve sahibim 

Ve tabii ki oyun arkadaşım

Kimse duymadı 

Kimse görmedi 

Ağladım yüzyıllarca yastığıma 

Ve sonra kalbi çatladı artık O'nun 

Yeter dedi Verin çocuklarımı geri 

Ruhların kelebek gibi uçuştuğu o birlik ülkesine 

Ve bir anne kopardı bağrından 

Aşkından kudretinden ve şefkatinden yapılmış 

İndirdi dünyamıza 

Tutun o eli çocuklarım! 

Tutun ve bırakmayın
Ve yürüyün bana 

Kimselerden korkmadan