KAVGAKIRAN "İlk Öpücük"

İşten ve Sarmaşık'ın okulundan arta kalan tüm zamanları beraber geçirir olmuşlardı. Hayatın bütün güzelliklerini onunla paylaşmak istiyordu Adil. Sinemaya, lunaparka, pikniğe gidiyorlar; yan yanayken zamanın nasıl geçtiğini anlamıyorlardı.
Güzel olan her şey gibi bu günlerin sonu da hızla yaklaşıyordu. Adil, iş yeri açan akrabalarına destek olmak için başka bir şehre gitmek zorundaydı. "Acaba beni bekler mi?" sorusu kemirip duruyordu içini. Yine de konuyu açmaktan çekiniyor, birlikte geçirdikleri tatlı zamanların tılsımını bozmak istemiyordu.
Yemek yedikten sonra sinemaya gittikleri bir akşam, Sarmaşık film çıkışı aniden değişmiş, gergin, huysuz bir hale bürünmüştü. Adil bu duruma anlam veremiyor, aralarında esen soğuk rüzgardan dolayı da cesaret edip bir şey soramıyordu. Genç kızı otobüse bindirip evine uğurladıktan sonra uzun uzun ne yapmış olabileceğini düşündü; fakat bir cevap bulamadı.
İşten çıkıp evine gitmesi 2 saati buluyordu. Sarmaşık hayatına girdikten sonra annesini daha az görür olmuştu. İhtiyar kadın bu duruma gönül koyuyor, ne idüğü belirsiz bir kızın, evladını gece yarılarına kadar sokaklarda tutmasına içerliyordu. Adil bu duruma takılmıyordu. O gece tek düşünebildiği son derece neşeliyken Sarmaşık'ın birdenbire neden değiştiğiydi. Bir cevap bulmadan gözüne uyku girmeyeceğini bildiğinden, saatin kaç olduğuna aldırmadan mesaj attı:
"Bu akşam, fark etmeden seni kıracak bir şey mi yaptım?"
Kalbi güm güm vuruyordu teninin duvarlarına. Ya cevap vermezse? Ya küstüyse? Ya hiç barışmazsa? Ya artık onu görmek istemiyorsa?
Derken bütün endişelerini bıçak gibi kesen o mesaj geldi.
"Sinemada beni öpmek için eğildiğinde karşılık vermek için yaklaştım. Birden başını diğer tarafa çevirdin. O kadar mı iticiyim ben?"
Adil istemsizce kahkahalara boğuldu. Bu mesajla birlikte birkaç saattir kendisini yakıp kavuran bütün kuşkular, korkular yok olmuş; aradığı cevabı bulmak sinirlerinin yatışmasını hatta boşalmasını sağlamıştı. 
Öpmek için eğilmemişti. Üstelik o ana dek aklından böyle bir düşünce hiç geçmemişti. Onu kendinden bile sakınması gerektiğini düşünüyordu. Sadece sevmişti. Bir kadını sever gibi değil, her şeyden önce bir insanı sever gibi sevmişti. Duyguları öylesine temizdi ki elini tutmadan önce bile defalarca düşünüyordu.
"Tabii ki itici değilsin. Çok güzelsin sen." diye cevapladı mesajı. Sarmaşık'ın kendisini öpmesini beklediğini bilse, başını başka tarafa çevirir miydi hiç? Gülmeden duramıyordu. Aşkın, mutluluğun tatlı telaşı ve onunla geçireceği yarınların hayalleri içinde uykuya daldı.

*****
Ertesi gün Sarmaşık'ın işe gelmesini sabırsızlıkla bekledi. Kırk yıl düşünse, bir yanlış anlaşılmanın bu kadar mutluluğa sebep olabileceği aklına gelmezdi.
Derken Sarmaşık geldi. Adil ona kitaplarını bırakması, mısır arabasını açması ve mısırları hazırlaması için zaman tanıdı. Bir yandan çalışıyor bir yandan da Sarmaşık'ın mutfağa iniş çıkışlarını takip ediyordu. Nihayet işlerini bitirip nefes alacak vakit bulduğuna kanaat getirdiğinde yukarı çıktı. 
- Sarmaşık Hanım, bakar mısınız? diye seslendi.
Sarmaşık taburesinden indi, mutfağa giden koridora yöneldi. Kapıya vardığı sırada Adil onu ellerinden tutup içeri çekti ve dudaklarına kısacık; ama bütün kalbini teslim edercesine sıcacık bir öpücük kondurdu. Genç kız şaşkınlığını üstünden atamadan da mutfağa gitti. 
"İtici miymiş..." diye düşünüyordu gülerken. "İticiymiş hahaha..." Bütün gün, kimsenin nedenini anlayamadığı büyük bir neşeyle, dudaklarına dokunup gerçekliğinden emin olmaya çalışarak onu ilk kez öptüğü o anı düşündü. Tekrar tekrar yaşadı durdu...

(sürecek)