KIŞ KASVETİ

Bitmeyen şiirler, taslak halinde bütünlüksüz paragraflar, kafamda edebi edebi cirit atan cümlelerle doluyum. İçimde süslü sanatlı metinler kol geziyor başıboş. Zincirini koparan iyi miyim kötü müyüm demeden imge oluyor.

Benimse hiçbirini ciddiye alıp yazıya dökesim yok. Böyle lay lay lom şeyler yazasım var sadece. Yorgun muyum neyim? Kızgın mı, bitmiş mi hangisi? Bilmiyorum. Bir kışı bitirmeye çalışıyorum kendimce. Hasarsız diyemem aldım alacağım hasarı. Sağ bitirmeye çalışıyorum diyelim.

Niye bu kadar üşüdüm sıkıldım acaba bu kış ben? Çok daha savunmasızken çok daha kötülerini görmüşken üstelik? Bitmedi gitti canına yandığım. Al yağmur çiseliyor yine iyi mi. Ağaçlar üşümüş, kediler üşümüş, ben üşümüşüm. Ne acıdır ki kalbimin bile üşüdüğünü hissediyorum hayatımda ilk defa. Oda sıcak, mecbur kalmadıkça yataktan çıkmıyorum bile; ama üşüyorum.
Hem de kalbimle beraber.

Hayatı benimle can sıkıntıma, üşüyüşüme kadar paylaşan adam bile anlam veremiyor. Dizi izliyoruz, kitap okuyoruz, bazen sadece sarılıp konuşuyoruz, bazen kavga ediyoruz, düzeltiyorum ben kavga ediyor ve ettiriyorum, sevdiğimiz şeyleri yiyoruz, kedilerimizle boğuşuyoruz, müzik dinliyoruz, az kalsın unutuyordum çay içiyoruz tabii ki susuzluktan kırılmış gibi. Cık. Üşüyorum. Ve bitmiyor kış.

Bana haftalardır "Az kaldı sık dişini. 2 haftaya çiçekler açacak, etraf güllük gülistanlık olacak." diyor. Başta inanıyordum da şimdi her söylediğinde gülesim geliyor. Hangi iki haftaya acaba. Bitmiyor işte. Bitmiyor.

Kışın özellikle gececi oluyorum. Ne yaptıysam düzeltemedim. Öğrenciyken o kadar kitap okurdum, o kadar ders çalışırdım ki sabah 6'da kalkmam gereken günlerde bile sabaha karşı 3'te ancak uyurdum. Dokunmazdı bu bana. Bizim ev baya kalabalıktı, sessiz sedasız saatleri yakalayacağım diye geceyi beklerdim hep. El ayak çekilip herkes yatağına gitti mi dünyalar benim olurdu ve tabii ki kitaplar.
Alışmış kudurmuştan beterdir diye boşuna demiyorlar. O zamanlar gündüz okul ya da iş gibi mecburiyetlerim vardı; şimdi yok. Şu saatte kalkacaksın, şunu yapacaksın, şöyle yaşayacaksın diye ahkam kesen bir kocam da yok. Aksine hangi saatte ne yapmak istiyorsan o saatte onu yap, ev senin keyif senin zaman senin der durur. Kızarım ben de "Beni düzene alıştıracağına hepten keyfiliğe itiyorsun." diye. Kızarım; ama bir kez daha severim.

Oldum olası battaniye gibi kazaklarla, astronot giysisi gibi montlarla rahat edememişimdir. Azıcık kalın bir şey giysem biri gırtlağıma sarılmış gibi gelir, astımın da etkisi var ister istemez. Dedim ya ısınma sorunum yok, dışarı çıkma zorunluluğum yok, üşümek için mantıklı hiçbir sebebim yok; ama üşüyorum.

Papağan gibi tekrarlıyorum "Başarısız, boktan bir kış geçirdik / Kanımız bile doğru dürüst akmadı / Bir sürü çocuğu öldürdüler..." dizelerini Turgut Uyar'ın. Başarısız bir kışın ne demek olduğunu sanırım ilk kez anlıyorum. Ve gerçekten daha önce gördüklerimin yanında bu aslında hiçbir şey.

Düşündüm de belki konu budur. Üşüyorum demeye, birine nazlanmaya fırsat bulamadan kışlar geçirdiğim oldu. Yazmayı sürdürdüğüm seride anlatacağım için burada bahsetmeyeceğim şeyler yaşadım. Üşümek de neymiş? Donar donar çözülürdüm. Onun mu acısını çıkarıyorum acaba? Hayatta beni seven, önemseyen, iyiliğimi rahatımı düşünen o tek insanı yeterince canından bezdirmiyormuşum gibi. "Ben eskiden çok üşümüştüm Yunus. Nazlanacak hiç kimsem yoktu. Şimdi üşümüyorum; ama sen varsın." mı diyor acaba bilinçaltım? Ne pis ne mikrop bilinçaltım varmış arkadaş...

Bahar gelsin artık ne olur. Güneş sorgusuz sualsiz saçılsın dört bir yana. Ağaçlar silkelensin, çiçekler baş göstersin. Hayvanlar neşelensin, dağılsın üstümüze olanca ağırlığıyla çöken şu kasvet. Sabahların bir anlamı olsun. Gündüzlerin bağlayıcılığı...

Kalbim üşümesin daha fazla.

Kalbim üşümesin.

Avutamıyorum.