DÜŞKIRAN-29

                             YIKIM

Kapıyı açtım. Kapıyı daima benim açmamı tembihlemişti. 
İçeri girdi. Yine zor duruyordu ayakta. Yanaklarımdan öptü. Bir zamanlar severek içime çektiğim kokusunun artık tamamen içki kokusuna dönüştüğünü düşündüm.
İstiyordu ki o, ben ve içkisi mutlu mesut yaşayalım. İstiyordu ki ben içkiden hemen sonra gireyim koynuna. İstiyordu ki içkinin kuması olayım.
Yapamayacağımı bile bile istiyordu.
Dosdoğru yatak odasına gitti. Kavgaya bahanesi kalmasın diye ben de peşinden gittim. Başka çarem olmadığı için öfkesini üstüme çekmemeye çalışıyordum. Yatağa oturdu.
- Otursana, dedi. Karşısına oturdum.
- Sen mi değiştin ben mi? dedi.
- Ben değişmedim, dedim.
- Ben mi değiştim? dedi.
Cevap vermedim.
Konuşsam neler olacağını artık öğrenmiştim. Ölesiye dayak yediğim gecelerden birinin sabahında, beni eve götürmek için gelen babamla birlikte memlekete dönmüştüm. Ağlamaktan ve susmaktan başka bir şey gelmiyordu elimden. Ne sorulan sorulara cevap verebiliyordum ne de bir şey açıklayabiliyordum. Acılarımı yalnız bedenimden sanıyorlardı. Oysa ruhum da etim kadar acı içindeydi. Tüm bunların hangi sebeplerle başladığını düşündükçe sığındığım yerin bir yuva değil, kaçmak için debelendiğim karanlık bir hücre olduğunu bir kez daha anlıyordum. Susuyordum. Ağlamak konuşmaktan sayılmıyordu.
Sonra Medet geldi. Üzgün ve pişman görünüyordu. Babam, elinden bir kaza çıkabileceğini söyleyerek onunla görüşmedi. Zavallı annem, tüm hayatı erkeklerin hükümranlığı altında bir hiçe dönüşen ve bunun farkında bile olmayan annem, çok iyi konuşamadığı Türkçesi ile düşündüklerini, hissettiklerini anlatamadı Medet'e. Sadece teyzem, dişi bir kaplan gibi yaptıklarının çirkinliğini, bana bu yaşımda yaşattığı şeyleri, verdiği sözlerin hiçbirini tutmadığını ve aslında benim onunla gitmemi istemediğini haykırdı yüzüne. Karşımda çoğu zaman bir canavar olarak bulduğum adam, süt dökmüş kediden farksızdı. Bense ona dönmekten başka ne yapabilirim bilmiyordum. Eğitimim, daha doğru dürüst başlamadan bitmek üzereydi.
Ve döndüm. Dönmemle birlikte hiçbir şeyin değişmediği, değişmeyeceği gerçeğiyle yüzleştim. Karşımda daha öfkeli, daha zalim biri vardı üstelik. Tecrübe edinmişti, vahşetinin izleri görülemesin diye yüzüme, boynuma, omuzlarıma dokunmuyordu artık. Beni yere yıkıyor, üzerime çıkıyor, çırpınmamı önlemek için elleriyle ellerimi tutuyor, dizleriyle karnıma kendini kaybetmişçesine vuruyordu. Fark etmiyordu. Nereme vurursa vursun ölüyordum zaten.
Konuşmaya devam etti. Her şeye rağmen kaybedilmiş bir insan görüyordum karşımda. Benim gibi. Anlaşılamamış, kendine terk edilmiş, yanlış insanların ellerinde yanlış şekillere büründürülmüş bir insan.
Cümleleri bir vedayı andırıyordu. "Sana verdiğim sözü tutamadım Sarmaşık. Verdiğim hiçbir sözü tutamadım. Anneme babama hep dert oldum. Sana da dert oluyorum. Benim kimseye faydam yok, yalnızca zararım var. Ama, seni sevdim tamam mı? Seni sevdim..."
Anlamıyordum neyin vedasıydı bu? İçkinin tesiriyle kısa ve basit cümlelerle konuşuyor, yine de kendini yeterince ifade edemiyordu. 
- Sen neden söz ediyorsun? dedim.
Kalkıp demir parmaklığı olmayan pencereyi açtı ve kendini yarıya kadar aşağı sarkıttı. "Anneme babama özür dilediğimi söyle. Senden de özür dilerim." dedi.
- Dur! diye bağırdım ne yapacağını anlayınca. Dur Medet!
- Niye? Kurtulursun ne güzel. Ben herkesin hayatını mahvettim benim ölmem lazım.
- Evet sen herkesin hayatını mahvettin; ama şimdi yapacağın şey yıktıklarını tamir edemez. Aksine mahvettiğin her hayatın sahibine bir yıkım daha yaşatır.
İnmiyordu.
- Benim önümde? Benim gözlerimin önünde kendini mi öldüreceksin? Bunu da mı yapacaksın bana?
Sarhoştu, suçluluk duyuyordu, her şeyin sorumlusu olduğunun farkındaydı ve ölmek istiyordu. İnmiyordu.
- Medet yalvarıyorum aşağı in. Benim için in. Yapma. Her şeyi düzeltebiliriz, eğer istersen her şeyi yoluna koyarız n'olur yanıma gel.
Düştü düşecekti. Bina 5 katlı olsa da zemin kat ve bulunduğu yerin yapısı itibariyle yeterince yüksekteydik. Atlarsa ölebilir, ölmezse bile onarılması mümkün olmayan bir hasara uğrayabilirdi. Böyle bir şeyden sonra ayakta kalabilir miydim bilmiyordum. Bana yaşattıkları yetmezmiş gibi bir de ölümünün ağırlığını yükleyecekti.
Ne yapacağımı bilmiyordum. Olduğum yere çöküp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Benden geriye koca bir hiç kalmıştı. Sevmekte bile başarılı olamamıştım. Her şey üstüme geliyordu, yapayalnızdım. Ve Medet gözlerimin önünde ölüp gidecekti.
Derken omzuma dokunan elini hissettim. Az sonra öleceğine öylesine ikna olmuştum ki yüzüne bir hayalete bakar gibi baktım. 
- Tamam ağlama. Geldim işte, dedi.
İki yaralı ve yalnız insan... Biri diğerini usul usul öldürürken yan yana oturduk. Yan yana sustuk. Ve bir sonraki yaramızı beklemeye koyulduk.

(Düşkıran son'dan hemen önce. Nihayet.)