KAVGAKIRAN A-8

ADİL OLMAK...

Hayatımın fırsatını yakalamıştım. Ya bu oyunun istediğim gibi bitmesini sağlayacaktım ya da kısa süre sonra gitmek zorunda kalacağım yere gidip geri kalan  hayatımı "Acaba?" diye sorup "Keşke..." diye üzülerek geçirecektim.

O akşam uykuya dalana dek, ne yaparsam en doğru hamleyi uygulamış olacağımı düşündüm. Olayları akışına bırakacak zamanım yoktu. Üstelik her gün her an biraz daha çok seviyordum. Hayatımda ilk defa kaderci değildim, kaderin getireceklerini bekleyip onlara razı olmayı istemiyordum ve Sarmaşık'la birlikte yaşamak, yaşlanmak için gerekirse kadere karşı duracaktım.

Planım şuydu: Bir süre direndikten sonra oyunu kazanmasına izin verecek, en kısa zamanda da onu yemeğe götürüp aşkımı ilan edecektim. Sevgimin  ne kadar büyük ve gerçek olduğunu görünce duygularıma karşılık vereceğine yürekten inanıyordum. O benim dönmemi ben de onun okulunu bitirmesini bekleyecektik. Sonra evlenip bir ömür boyu mutlu olacaktık...

Sabah işe uçarcasına gittim. Ayaklarım yere basmıyordu. Kurduğum hayale hapsolmuştum adeta. Zaman ve mekan kavramlarım aşka ayarlıydı artık. Onun geldiği an, onun olduğu yer... Saatin kaç olduğunu Sarmaşık'ın geldiği andan hesaplıyordum. Nefes aldığımı, yaşadığımı, mutfağıma ayak bastığı zaman fark ediyor, kalbimin yerinden çıkacakmış gibi çarpmasından anlıyordum...

Bir karınca gibi çalıştım. Artık hiçbir iş ağır değildi sanki. Aşk ve umut dünyayı güzelleştirmiş, insanları iyileştirmişti. Patronların ne diyeceğine aldırmadan personel için çok güzel yemekler yaptım. Öğle yemeği, yan yana ya da karşı karşıya oturup iki çift laf edebilmek demekti. Önemliydi...

Sarmaşık her zamanki saatinde geldi. Bitkin bir hali vardı. Alışmıştım bu haline. Gittikçe rahatlayacağını, kendisini üzen, yoran her neyse biraz sonra ondan uzaklaşacağını, konuşmaya hatta gülmeye başlayacağını biliyordum. Çantasını, kitaplarını bıraktı. Mısır tencerelerini yıkadı. Arabasının başına gitti.

Renk vermemeye çalışıyordu belli ki. O, yukarı çıktıktan sonra Serhat'a sıkı sıkıya lades hakkında tek söz bile etmemesini tembihledim. "Tamam usta lafı mı olur?" dese de ikimiz de "söz etmemenin" pek de onun yapabileceği bir şey olmadığını biliyorduk.

Yemek için bir araya geldiğimizde haşarı bir çocuk gibi gülmekten alamıyordum kendimi. Sarmaşık renk vermemekte kararlıydı anlaşılan. Yüzünde, lades tutuştuğumuza dair hiçbir iz yoktu. Böylelikle gevşememi sağlamayı umuyordu. Onun unuttuğunu düşünüp rahatlayacak sonra da ben unutuverecektim.

Lokmalar boğazımızdan midemize indikçe ona kazanma keyfini yaşatmak için sabırsızlanıyordum.

- Sarmaşık Hanım tuzu rica edebilir miyim?

Bilerek onun hep oturduğu tarafa bıraktığım tuzu.

- Buyur usta.

Ağırdan aldım. Tuzluğu tutarken elim eline değdi. Kısacık, dışarıdan bakınca anlamsız, sıradan görünen, benim için kutsal bir an. Elim eline değdi ve saç tellerimden ayak tırnaklarıma dek ürperdim...

"Ladesss!"

diye bağırmasını bekledim; fakat bir şey demedi.

Serhat güldü. Ben de güldüm. Sonra sessizce yemeğimizi yedik. Acaba unutmuş muydu yoksa iyice unutmam için bana zaman mı veriyordu? İlerleyen saatlerde anlayacaktık.

Yemekten sonra hepimiz işimizin başına döndük. Serhat "Usta sen lades desin diye gözünün içine bakıyorsun; ama kızda tık yok. Hatırlatayım istersin?"

- Hayır dedik ya oğlum. Numara yapıyor o şimdi. Güya unutmuş gibi davranıp bana unutturacak.
- Gerçekten unutmuş olmasın da.

Olabilirdi tabii. Olsun, ben o hatırlayana kadar lades demem nasılsa...

Yine de, resmini çizdiğim günden sonra ikinci bir unutuş beni incitirdi elbette. Biliyordum ve için için unutmamış olmasını diliyordum.

İş yoğunluğunu atlattıktan sonra yukarı çıktım. Sarmaşık iskemlesinde oturmuş, dikkatle yoldan geçenlere bakıyordu. Hemen seslenmedim. Dar koridordan dışarıya açılan kapıda durdum. Bir sigara yaktım. O sokağı seyrediyordu, ben onu seyretmeye koyuldum. Onu böyle kısa zamanda hem de ilk gördüğüm andan beri bana bu kadar sevdiren şey neydi? Bir yenidoğan şaşkınlığıyla süzmeye başladım her yanını. Saçlarına, omuzlarına, dünyanın bir köşesinde kaybolmuşçasına üstüne sinen mahzunluğuna baktım. Parmaklarına baktım. Sırtına baktım. Ensesine baktım. Kirpiklerine dek baktım. En çok da yüreğine baktım. Yüreğimden yüreğine adı konulmamış bir yol süzülüyordu, geçtim o yoldan yüreğine gittim. Onu bu kadar seviyordum; çünkü bu kadar seviyordum onu işte. Sevgi mantıklı bir açıklama gerektirmiyordu. Sevginin açıklamaya ihtiyacı da yoktu.

Sigaranın izmaritini yere fırlatıp "Sarmaşık Hanım bakar mısınız?" diye seslendim.

- Efendim Adil Usta?
- Aşağıya 2 büyük mısır alabilir miyiz?
- Nasıl olsun?
- Kafanıza göre yapın bir şeyler.
- Tamam, birazdan getiriyorum.

Mısırı uzatırken hatırlar artık. Aşağı inince Serhat'a 2 büyük mısır için bozukluk hazırlamasını söyledim. Ne de olsa okul harçlığını çıkarmaya çalışıyordu, Cem maaşından keserdi yoksa.

10-15 dakika kadar sonra Sarmaşık indi. Elindeki bardakları Serhat'a uzattı. Serhat başıyla beni işaret edip "Ustaya verir misin şimdi bulaşığa geçiyorum." dedi. Aferin çocuk, işte böyle. Sarmaşık benim olduğum ocağın başına gelerek "Buyurun, bol baharatlı yaptım. Müşteriler böyle çok güzel olduğunu söylüyor." deyip bardakları uzattı. Ellerimi önlüğüme silerken ona zaman veriyordum. Bir yandan da yüzüne dik dik bakıyor, bakışlarımla aklım sıra oyunu ima ediyordum.

Yok, hatırlamıyordu. O kafanın içinde neler vardı Allah'ım, zehir gibi çalışan bir beyni olduğunu bilmesem aklından şüpheleneceğim... Ne diye her şeyi unutup duruyor o zaman!

Bardakları almadım. Lades dedirtmek istiyordum. Yalnız başına hayatla savaşırken bir de kendime yemek ısmarlatmak istemiyordum. Serhat, yüzümden hayal kırıklığımı okumuş olsa gerek bulaşıkhaneden seslendi:

- Usta unutmuş unutmuş.

Unutmuş... Unutmuş...

Sarmaşık bu "Unutmuş" kelimesinin ardından, unutmaması gereken bir şey olduğunu hatırladı ve unutmaması gerekenin ne olduğunu bulması da zaman almadı.
Bardakları tekrar uzattı:

- Buyurun, soğuyacak.
- Evet?
- Duydun. "Unutmuşum."
- Daha bitmedi.
- Böyle olmaz. Oyunların kuralları vardır.
- İlle de kurala mı uymalı?
- Kural varsa uymalı. Kural "Unutan kaybeder." di. Ben unuttum.
- Ben de unutmuştum. Şimdi hatırladım. O zaman benimki de sayılmaz.
- Bilerek kaybetmeye çalışıyorsun.
- Ne münasebet, adil olmaya çalışıyorum.
- Adil olmak istiyorsan kaybettiğim bir oyunu sürdürmeme izin vermezsin.
- Kural belli. Kim önce söylerse. İkimiz de bir şey söylemedik daha. Hem ben de unutmuştum. Kazanmak isteseydin kazanırdın.
- Kazanmayı hak etmediğim bir oyunu kazanmak istemiyorum.

Meselenin uzadığını gören, dahası sanki başka şeylerden konuşuyormuşuz hissine kapılan Serhat söze girdi:

- Tamam tamam hakem benim, bu sayılmaz. Unutmuş gibi yapmak yok, herkes doğru düzgün oynasın.

Hakemin sözünü dinledik. Bardakları aldım. Ben aklımda demedim, o da lades demedi. Sıfıra sıfır. Altı üstü bir oyunu böylesine ciddiye alacağını nereden bilirdim? Başkası olsa ona sunulan kazanma fırsatını çoktan seve seve kabul etmiş, lades deyip oldu bitti'ye getirmişti. Yapmadı. Kazanmasını sağlamaya çalıştığım için kızdı üstelik.

Bir oyun... Bir oyunu bile acı gerçek gibi yaşayacak ne oldu sana?

Serhat'ın verdiği parayı alıp hızlı hızlı, deyim yerindeyse burnundan soluyarak yukarı kaçtı. Kaçtı evet. Benden mi, oyundan mı, kendinden mi bilinmez...

(sürecek)