KAVGAKIRAN A-7

                                                             LADES...

Günler hızla geçiyor… Elimi uzatsam dokunacak kadar yakınım ona. Konuşsam işitir görünüyor. Ne duvarlar var aramızda ne denizler ne de okyanuslar. Aynı çatının altında buluşuyoruz her gün. Aynı masada yiyoruz. Aynı basamaklardan tırmanıyoruz gün ışığına. Aynı ağızların kokusunu çekiyoruz ekmek parası uğruna, aynı yerinde duruyoruz dünyanın… Ama, yetmiyor…

Kalbinde biri olmasa çoktan fark ederdi sevgimi.

Kendimi inandırdığım şey büsbütün bu artık. Bir sevgilisi var, sevgilisi olmasa da sevdiği biri var.

Buna inanmak duygularımı kontrol etmemi sağlamıyor ne yazık ki. Gerçek ne olursa olsun onu sevmekten ve bir gün onun da beni seveceğini ümit etmekten vazgeçebileceğimi sanmıyorum…

-       Usta senin kızın televizyonunun uzaktan kumandası çalışmıyormuş. Dün sen gittikten sonra burda epey dert yandı.

-       Kumanda mı çalışmıyormuş televizyon mu?

-       Kumanda kumanda. E bir el atarsın artık kumandaya?

Serhat komilerle birlikte pis pis sırıtıyor… Şu çocuğu da iyice kendilerine benzettiler. İlk gördüğümde saf, temiz gönüllü bir Anadolu insanıyken şimdi iyiden iyiye büyük şehir çakallarına dönmüş… Yakalarına yapışmamak için kendimi zor tutuyorum. Sarmaşık’ı burada, bu mutfakta hatta bu kafede korusam, dışarıdaki kötülüklerden nasıl koruyacağım? Üstelik hangi sıfatla…

-       Ne konuşmuştuk oğlum sizinle?

-       Usta sen de hiç şakadan anlamıyorsun ha!

-       Hadi herkes işine baksın, hadi.

Hiç huyu değildir uluorta dert yanmak… Çok bunalmış demek ki. Yanlış anlayacağından korkmasam tamir etmeyi teklif edeceğim; ama ona bir adım bile yaklaşamamışken bu riski göze alamam. Hay Allah… Altı üstü kumanda yahu, 5 dakikalık işi var. Çocukluğumdan bu yana alet edevatla aram iyidir, kesin tamir edebileceğim ufak bir şeydir. Ama, işte görmeden de olmaz ki…

Sarmaşık işe gelinceye kadar iç seslerimle çatışıp durdum. Bugün diğer günlere nazaran az da olsa daha keyifli oluşundan cesaret alabilirim gibime geliyor. Bir rahat vermiyorlar ki kıza. Terslememeye çalışıyor olsa da bazen çok sıkıldığını hissediyorum. Onda sürekli, insandan kaçmak isteyen bir taraf var. Gözü olmasa da gönlü hep kapıda sanki. Hep nereden çıkıp gidebilirim’in telaşında… Aniden susuşlarına, en beklenmedik anda baş gösteren gevezeliklerine, bazen kendisinden umulmadık şekilde meydan okur hallerine çok alıştım. Adil Usta diyen sesine çok alıştım. Basamakları koşar adım çıkarkenki ayak seslerine ve kalp çarpıntılarına da… Soluk alışverişlerine ve içimde aşkına dair hükmü yok bir umut taşımaya da…

Yemek yerken Serhat yine muzip muzip sırıtarak “Ne oldu senin kumanda çalıştı mı?” diye sordu Sarmaşık’a. Masada üçümüzden başka kimse yoktu.

-       Hayır maalesef. Bir sürü kumanda denedim, pilot kumandalar bile çalışmıyor. Kumanda olmadan ayar yapamıyorum. Televizyon seyredemiyorum evde.

Serhat’a kızsam da, için için konunun bir şekilde buraya gelmesinden çok memnunum.

-       Ben bu tür işlerden anlarım, yardım etmemi ister misin?

Soruyu sorarken ellerim, ayaklarım, saç tellerim, kalp çizgilerim tir tir titriyor. Kendimi –hiç de öyle bir amacım olmadığı halde- fırsat düşkünü biri gibi hissediyorum. Serhat’ın 32 dişini göstere göstere sırıtışı sinirlerimi daha da bozuyor. Yoksa gerçekten bir fırsatçı mıyım? Bu benim için onunla yakınlaşmamı sağlayacak bir fırsat değil mi?

Kendime haksızlık ettiğimi anlamamla Sarmaşık’ın “Çok sevinirim usta, tamirci çağırsam dünyanın parasını alacak.” demesi arasında geçen süre, dünyada da bir cennet ve cehennem olduğunu anlamama yeten süre…

-       Bugün iş çıkışı gidelim istersen. Televizyonsuz epey sıkılıyorsundur.

-       Yok, iş çıkışı olmaz. Yani ben senden geç çıkıyorum biliyorsun, saatlerce beni beklemeni istemem.

-       Beklerim önemli değil.

-       Yok canım niye bekleyesin? Bütün gün yoruluyorsun zaten, bir de benim yüzümden boş yere durma burada.

-       Dışarıda işlerim var onları hallederim, çıkışında da burada buluşuruz.

-       Bekleme usta. Açık konuşmak gerekirse gece vakti eve seninle girdiğim görülürse hiç kimseye kumanda tamir etmeye geldiğini anlatamam. İkimizin izinli olduğu bir gün, gündüz vakti gidebilirsek daha iyi olur.

-       Anladım… Bunu düşünemedim af edersin. Elbette seni zor durumda bırakmak istemem. Tamirci çağırma sen, uygun gördüğün bir zamanda ben hallederim. Dediğin gibi dünyanın parasını ister şimdi onlar.

-       Teşekkür ederim. Lütfen yanlış anlama. Sen çok düzgün bir insansın. Sana güvenmediğimden ya da tedirgin olacağımdan değil; gerçekten yaşadığım yer dedikoduya çok elverişli olduğundan gündüz gidelim dedim.

-       Hayır hayır yanlış anlamadım. Sen ne zaman dersen o zaman gideriz. Çağırma evine kimseyi. Bu zamanda, hele de bu şehirde kimseye güven olmaz…

Kafam hep bununla meşgul onu gördüğüm ilk andan beri. Nasıl bir hayatı var? Ailesi nerede? Niye bu kadar mahzun? Niye yurtta kalmıyor? Niye mısırcılık yapıyor? Arkadaşlarıyla gezip tozmak yerine niye çalışıyor… Bunları öğrenmeye az da olsa yaklaşmıştım nihayet. Kendimi bilmesem, iyi niyetimden, içimdeki aşktan emin olmasam evine gitmeyi teklif edemezdim; ama yeryüzünde Sarmaşık’a zarar vermek şöyle dursun, ona zarar gelmemesi için canını hiçe sayıp kendini siper edecek biri var idiyse o kesinlikle bendim…

Bugün biraz daha keyifli olduğu konusunda yanılmamışım. Onu böyle neşelendiren şey her neyse o şeyi çok seviyorum.

Bir dakika… Onu böyle neşelendiren bir şey değil bir kişiyse eğer? Sevgilisiyse? Sevdiği kişiyse?

Karmakarışık hislerle doluyum. Kimi seviyor olursa olsun, onu hiç kimsenin benim gibi sevmeyeceğini biliyorum. Hiç kimse onu benim koruyabileceğim gibi koruyamaz. Hiç kimse onu benim kadar derinden düşünemez. Kimse ona benim verebileceklerimi veremez. Bu yüzden varlığından henüz emin bile olmadığım hayali rakibimle kıran kırana savaşmaya hazırım. Bana güveniyor… Başlangıç için yeterince ümit vadeden bir şey bu.

-       Usta lades kemiği bana çıktı, var mısın ladesine?

-       Yok oğlum sen hep çamura yatıyorsun, oyunun tadı tuzu kaçıyor.

-       Sarmaşık’la tutuşun o zaman?

Ah ulan Serhat… Bazen çok kızıyorum sana, bazen de alıp göğsüme bastıra bastıra             sevesim geliyor o koca kafanı…

Kemiği Serhat’tan alıp Sarmaşık’a döndüm. Gözlerimi gözlerine dikip diğer ucundan tutmasını istedim. Elimizdeki bir lades kemiğinden daha fazlasıydı. Aşkın kumarını oynamak üzereydik ve kalbimi avuçlarında tutan kızın bundan haberi yoktu.

-       Ladesim lades olsun mu?

-       Olsun.

-       Ağzın şeker balla dolsun mu?

-       Dolsun.

-       Yerde ne var?

-       Çimen.

-       Gökte ne var?

-       Bulut.

-       Gel sen bu oyunu unut. Nesine?

-       Bilmem ki. Nesine olsun?

-       İskender’ine olsun mu?

-       Olsun.

-       Kaybeden ısmarlar. Güzel bir yerde en iyisinden. Kabul mü?

-       Kabul.

Kemiği kırdık. Kazansam da kaybetsem de kazanacağım bir oyundu benim için. Ömrüm oldukça hiçbir saniyesini unutmayacağım bu aşk savaşında, gözümde dünyanın en pahalı hazinelerinden daha kıymetli olan o kalbi fethetmeye bir yerden başlamam gerekiyordu…

Ona bir daha baktım. Sen ne yaparsan yap aklımda, dedim içimden. Hep aklımda. Sürekli aklımda. Mıh gibi aklımda…

Oyun böyle başladı.

(sürecek)