KENDİNDEN KAÇAMAMAK

İnsanlar bir şehirden ayrılıp başka üstelik ilk kez gördükleri ilk kez gittikleri bir şehre yerleştiklerinde, genelde yeni bir başlangıç yapmayı umuyordur. Yolunda gitmeyen şeylerin birdenbire rayına oturacağına, olumsuzlukların pozitif değerlere dönüşeceğine, engelleyen kısıtlayan her ne varsa silkinip sırtlarından atacaklarına inanıyorlardır.

İtiraf etmeliyim ki aynı umudu, aynı heyecanı içimde taşıyarak geldim. Heves, arzu, beklenti, ümit adına ne dersek diyelim... Çok güzel bir şehir buldum karşımda. Uzun zamandır unuttuğum birçok şey hatırlamaya başladım. Sessizliğin de kendine özgü bir sesi olduğunu mesela. O boğucu, yorucu, heves kırıcı, adam kayırmacı Ankara'dan kötü alışkanlıklarımı ve kendimi, yüreğimi de getirmiş olmasaydım; gelir gelmez hepimizin umarak geldiği bütün o şeylerin gerçekleştiğine tanık olabilirdim. 

Hayatımın her anında bir aksilik, bir engel, bir bozgun bekliyor olmam benim kabahatim mi diye düşündüm az önce. Karşısında çarşaf gibi uzanan denizle yeşil bir türkü tutturmuş olan bakir bir tepeye çöküp. Her an; ama her an biri tarafından nedensizce alınıp yere çalınacak ve paramparça edilecek sonra yalandan toparlanıp bir daha bir daha bir daha yere çalınacak camdan bir şey gibi ilişmem hayata benim hatam mı? İnsan dedim kendime, şuna bakarken bile hüzünleniyorsa onca yılı ne diye geçirmiştir? Denize, ağaçlara, ışıklara, boş yollara, uysal sokak kedilerine, her biri kendi halinde dostane yapılara... Gökyüzüne ve yıldızlara her şeyden önemlisi. Neden gözleri dolar durup dururken? Henüz gerçekleşmemiş; ama mutlaka gerçekleşecek bir bozguna erkenden üzülürcesine...

Neden sadece susmak ister? Sevmediği halde yalnızca kendiyle kalmak? Ama; ben kendimi getirdim işte. Her şeyden bir parça yaralanarak ayrılan, her yerden bir parça kanayarak geçen, hafızası ve incindikleri düşman gibi taze, özlemiyle tutuştuğu bir manzarayı seyrederken bile gözleri dolan, ilgisizliğini, heyecansızlığını ikinci bir deri gibi üzerine giymiş olan kendimi...

Ne zaman güzel bir hisse, güzel bir vakte, güzel bir insana, güzel bir anıya rast gelse; büyük bir enkazın altında usulca ölen kalbimi getirdim. Bildikleriyle, gördükleriyle bir tımarhaneden farksız olan, her saniye yeni bir ürpertiyle fokurdayan beynimi getirdim. Yaşadıklarımı getirdim ne yazık ki. Dün akşam ne yediğini söyleyemeyecek olan zihnimin acıdaki berraklığını getirdim ve hiç kimseyi affedemiyor oluşumu da...

İşte bu yüzden, böylesine güzel, böylesine dingin, böylesine duru bir şehirde; suya, yalnızca suya bakarken bile kim bilir birazdan, yarın ya da birkaç gün sonra neyle boğuşacağımın korkusunu iliğimde kemiğimde duyarken başta kendim olmak üzere beni bir bütün haline getiren, oluşturan, tamamlayan herkesi nefretle anıyorum. Yeni bir başlangıç için değil, kendime tahammül edebilmek için kaçmışım meğer. Çünkü, hiçbir şeye en baştan başlayacak gücüm kalmamış. Çünkü; en derinlerine kadar gördüğüm insanların ilk fırsatlarda yüzüme yüzüme çarpan bencilliğinden, riyakarlığından kaçmışım. Seslerden kaçmışım. Yıldızsızlıktan, egzoz dumanlarından, kornalardan, doyumsuz binalardan, acımasız gökdelenlerden, en gereksiz anlarda en gereksiz yerlerde bitiveren kendine dev aynasında bakıp sokağa fırlamış insan silüetlerden...

Susmaya kaçmışım özgürce. Bakmaya, görmeye, gözlerim dolduğu için suçluluk duymamaya, güzellikten korkmamayı öğrenmeye belki de...

Benim yaşımdaki insanlara baktığımda, kendimi bir hilkat garibesi gibi hissediyorum. En ağız dolusu gülüşlerimin bile sadece bir ezber olduğunu çok iyi biliyorum çünkü. Bir şeyler söylerken ruhumun asla benimle olmadığını. Zihnimin sürekli yeni oyunlar tasarladığını benim için. Dünyaya olan ilgimi tam anlamıyla kaybettiğimi fark ediyorum, en azından içine girmeye dair. Bir köşeye çekilip akan hayatı seyretmek dışında bir şeye ne hevesim ne enerjim kalmış. Kendime katlanmakla meşgul haldeyim. Dönüştürüldüğüm kişiye. İnatla sessizliğime ve acınası şekilde alıştığım tekilliğime.

Keşke kendimi orada bırakmamın bir yolu olsaydı. Keşke zihinlerimizi çıkarıp taze ve boş hafızalar koyabilseydik beynimizin içine. Keşke her yere, olduğumuz ve kendinden kaçamadığımız kişiyle gitmek zorunda olmasaydık... 

Burası çok güzel. Benim gibi saklanacak bir köşe arayan biri için, hiçbir zaman içine karışamayacağı hayatı seyretmek, kendine tahammül etmek ve yeniden başlamak değil kaldığı yerden zorla da olsa sürdürüp bitirmek için çok güzel. Sorun da bu işte. Çok güzel. Ben ki şunca zaman güzel bir şeye denk gelip de güzel kaldığını görememiş; yandığını kül olduğunu tuzla buz olduğunu çöktüğünü harabeye dönüştüğünü seyretmeden geçip gidememiş bir insan evladı. Çok güzel. Biraz güzel olsaydı belki böyle korkmazdım. Ama; biraz değiL, çok güzel...