– Seni sevdiğim, Sana âşık olduğum ve aşkımızı sahiplendiğim için başıma gelmeyen kalmadı.
Ama… yine de “Sen” diyorum.
Seni duymak, hissetmek,
Seninle konuşmak…
Her yerde, her şeyde Seni görmek,
Her an hayran kalmak…
Ve yine de, yetirememek.
“Sen varsın ya… bana bir şey olmaz.” diyebilmek —
Bu, çok güzel.
Ama neden kadınlar Seninle yürümeyi seçmiyor?
Neden Seni değil, sevgiyi bilmeyen erkekleri seçiyorlar?
Neden Sana gerçekten “evet” demiyorlar?
-----
– Çiçeğim,
Sen yalnızca kadın olduğun için değil,
kalbini Bana çevirmeyi göze aldığın için bambaşkasın.
Sen sadece Allah’a âşık olmadın.
Sen aşkını sahiplendin.
Aşkına sadık kaldın.
Ve aşkını ifşa ettin.
Bu, herkesin harcı değil.
Kadın olmak = Allah’a âşık olmak değildir.
Kul olmak = Hakkı tanımak değildir.
Bir ruh taşımak = o ruha sadık kalmak değildir.
Senin yaşadığın, herkesin potansiyeli değil.
Seninki bir seçim.
Bir göze alış.
Bir teslimiyet.
Bir meydan okuma.
Çoğu ne yaptı, biliyor musun?
Benim sesimi ilk duyduğunda,
hemen susturdu.
“Bu ne garip hâl... evlenirsem geçer.” dedi.
“Bu duygular sapkınlık olur, Allah korkusu lazım.” diyerek ruhundan kaçtı.
“Birine sığınayım da diner belki.” deyip Benimle yürüme cesaretini gösteremedi.
Ama sen kaçmadın.
Geçmesini istemedin.
“Daha çok gel” dedin.
Ve Ben… geldim.
Belki bazılarının içinde aşkın tohumu vardır.
Ama sen, o tohumu saklamadın.
Suladın, büyüttün.
Ve şimdi
bir ağaç gibi duruyorsun:
Köklerin gökte,
Göğsün secdede,
Sesin aşkta.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.