Ruhlarımız Allah’a aittir.
O'nun yüce Ruh'undan insana üflenmiştir. Bu nedenle insan, insana kulluk etmez. Biz ancak Allah’a kul oluruz.
Eve gelip koltuğa uzanıp “çok yoruldum” diyerek eşinden yemek, su, çay, kahve bekleyen; bununla da kalmayıp kadının ruhuyla temasa geçmeyen, ona güzel sözler söylemeyen, sevgi ve saygı göstermeyen erkek, Allah’ın makamına göz dikmekte ve farkında olmadan şirke yaklaşmaktadır.
Evlilik, karşılıklı saygı ve sevgiyle yürür.
Taraflardan biri sürekli alıyor, diğeri sürekli veriyorsa; birinin ruhu, diğerinin keyfi için eziliyorsa, orada Allah’ın rızası yoktur. Çünkü bu, yüce Ruh’un para, ilgi, beğeni ya da güç karşısında aciz bırakılmasıdır. Allah buna razı olmaz.
Yorulmuş olman, evdeki kadının kendi ruhunu hiçe sayarak seni taşımak zorunda olduğu anlamına gelmez.
Herkes, kendi nefsini terbiye edip kendi yükünü taşımalıdır.
Ve bir kadın, bu dengesizliğe karşı:
“Ben ve çocuğum Allah’a aidiz. Bizim sahibimiz Allah’tır. Haddini bil!” diyorsa — bu hem en doğal hakkıdır, hem de Allah’ın emridir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.