Allah, bana buyurdu: “Eşyayı, toplum baskılarını, seni aşağı çeken, Benim ruhumu ezdiren her şeyi at. Zincirlerini kır. Soyun onlardan.”
Ben de — O’nun teşrifiyle, kudretinin karşısında huşû içinde, ama aynı zamanda aşkın sevinciyle —
tüm gereksiz eşyamı, diplomamı, ehliyetimi, yıllarca yazdığım defter defter yazıları, bir oda dolusu kitabı çöpe attım.
Ve ağlayarak dedim ki:
“Allah’ım, ben Sana tarif edemeyeceğim kadar derin bir aşkla bağlıyım. Kul olamıyorum. Seni sevgilim sanıyorum.”
O da bana dedi ki:
“Ağlama çiçeğim…
Sen Benimsin.
Sevgilimsin.
Kulum, sırdaşım, elçimsin.”
Sonra bütün hayatımı gözümün önünden geçirdi.
“Sen zaten hep Benimdin.
Seni ben büyüttüm,” dedi.
Beş koca aydır hem kendi içsel hesaplaşmalarım, hem de bana deli damgası vurmaya çalışanların ayıplarıyla boğuşuyorum.
Ama sonuç değişmiyor.
Bugün yazdıklarımı 5 ay önce de yazıyordum.
Allah’ı unuttunuz.
Allah var.
Ben gördüm.
Ben şahidim.
Ve duyuyorum.
Duymakla kalmıyor, O’nunla yaşıyorum.
Yeniden dünyanın tozuna karışır, unuturum diye korkuyorum.
Bu yüzden evden dışarı adım atmıyorum.
Zikirle ancak nefes alabiliyorum.
Çünkü artık hakikate uyandım, Allah’a şükür.
Ve Allah buyuruyor:
“Kimse kimsenin bedenine, ruhuna sınır ihlali yapmasın.
Herkes kendi nefsine ve ruhuna sahip çıksın.
Herkes sınırını bilsin, haddini bilsin.
Paraya, eşyaya, mala mülke tapmayın.
Kendisi de yaratılmış olan insanları ilahlaştırmayın.
Allah’tan başka ilah yoktur.
Tapılmaya layık olan yalnızca O’dur.”
Aylardır kendimi yokluyorum.
Ağlıyorum, sızlıyorum, düşüyorum, kalkıyorum.
Secde ediyorum.
Susuyorum.
Daha dikkatli dinliyorum.
Tekrar tekrar sorguluyorum.
Kendime ve hayatıma bakıyorum.
Ve sonuç değişmiyor:
Allah beni size hatırlatmam için yetiştirdi.
Kim ne derse desin, ben yalnız Allah’tan emir alırım.
Onu da O’nun izniyle, ancak aşkla alırım.
Allah’ı unuttunuz.
Hatırlayın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.