Bedenim dünyaya katlanamadığında,
Acıdan yanıp kavrulduğumda,
Düştüğüm yerde secde ettim.
Allah tuttu kaldırdı.
Şefkatle yatağıma yatırdı.
Sevdi, öptü, kokladı.
Allah diye yine ayağa kalktım.
Ben Allah’ın çiçeğiyim.
Çünkü o bana zaten,
en başından beri çiçeğim dedi.
Ben utanıp saklandım.
Ama artık anladım.
“Allah’ın çiçeği” öyle bir sıfattır ki, parfümle değil secdeyle kokar.
Toprakta büyür, ama gökyüzüne bakar.
Kimseyi eğlendirmez, sadece Rabbine yönelir.
Ve çiçek olduğunu başkasından değil,
Allah’ın sesinden duyar.
Allah birine çiçeğim der de
O çiçek bütün ömrünce, gerçekten de
İnsanlardan hırpalanıp
Dev bir kalbin elleriyle korunmuşsa,
Susulmaz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.