O’nunla Gülerek Uyanmak

Biraz dinlenmek için uzandım

Uykuyla uyanıklık arasındaki o ince çizgide

Gökteydim… Süzülüyordum.

Hafiftim. Ve neşeyle haykırdım : "Allah’ım! Özgürüm!

Özgürüm! Özgür oldum!"

Özgür oldum baskılardan

Özgür oldum yarışlardan

Özgür oldum kalp kırmalardan

Özgür oldum acılardan

Özgür oldum yalnızlıktan 

Koşuşturmadan,

kendini ispata çalışmaktan, hakaretten,

şiddetin her türlüsünden Sevgisizlikten,

zorla sistemin dişlisi yapılmaktan 

Yetersiz hissettirilmekten

Fani dünyanın aldatmacasından... Özgür oldum...

O görünmedi; ama güzel sesini duydum:

"Nihayet anladın çiçeğim..."

Sonra tam uyandım.

Gülümsüyordum, hatta sırıtarak

Gece bana tebessüm ettiren O, 

sabahıma da eşlik etmişti.

Titredim biraz

Yunus Emre’ye döndüm,

“Beni örter misin oğlum?” dedim. Örttü.

İşte o an…

Cennetin yeryüzü hâliydi belki de bu. Anne olmak, sevilmek,

gülümsemek ve hatırlamak…

Her şeyin yerli yerinde olduğu

o sade ve derin ân.

Gülerek uyananlar, artık uyumuyordur.

Ve "Ben sizin Rabbiniz değil miyim? 

_Evet Rabbimizsin, şahit olduk." 

paylaşımımdan sonra yaşadım bunu...

Canım... Beni yine sevgiyle onayladı. 

"Doğru hatırlıyorsun.

İyi gidiyorsun çiçeğim.

Onlara da hatırlat..."