NEDEN

- Bu ağır bir iç çekiştir. Acının halinden anlamayan gelmesin -

Dün benim kara böcüğümü köpekler parçaladı.
Önce dedim ki, insanlar ölüyor acılar içinde. Olmadı. Sonra düşündüm doğanın kanunu bu. Olmadı. İlahi güç böyle istedi? O da olmadı...
Yüzümü güldürmekten, dünyayı güzelleştirmekten başka bir şey yapmazdı o. Kapıyı açınca ok gibi içeri fırlardı. Zaten kızmazdım ya, kızmayayım diye bin türlü şirinlik yapardı. Kucaklayıp sevdim mi bütün sıcaklığıyla karşılık verirdi. 
O benim küçük arkadaşımdı. Şımarığımdı. Haylazımdı. Salıncakçı başımdı... Kapkaraman bir böcüğümdü... Canımdı ciğerimdi. Ciğerimi parçaladılar.
Öyle çok şey geçiyor ki aklımdan, nasıl anlatacağımı bilemiyorum. Sadece dökülmeye ihtiyacım olduğunu hissediyorum. Ben dünyanın böyle olduğunu her zaman biliyordum. Alışmaya çalışıyordum. Ne zaman tamam, artık alıştım desem, ne zaman hah nihayet yeni yara açılacak yer kalmadı diye sevinsem bir daha şaşırıyordum ve yaralanıyordum. Köşeme ve içime kapansam, kendime saklansam ille de bulunup çıkarılıyordum. Artık bulunmak istemiyorum. Çıkarılmak istemiyorum. Aptal yalanlarla, salak gülüşlerle, boş ümitlerle aldatılmaya tahammülüm yok. Dünya bu işte, bu kadar. Gördüğüm, hissettiğim kadar. Din denen afyonu almayı bırakalı çok oldu. Benim sorularım var anlıyor musun? Takdiri ilahi deyip acı bir tebessüm koyverince beynimde tepinmeyi bırakmayan sorular. Ben şu insan halimle, küçük beynimle, küçük kalbimle sadece hayallerimde bile olsa dünyayı bundan çok daha güzel, daha acısız, daha huzur dolu yapabiliyorken elimde olana bakıp sormaktan kendimi alamadığım sorular. 
Gece gündüz dualar edip bir tek duası bile kabul olmadığı halde önüne koyulan her şeye tapınmayı sürdüren insanlar, mutlusunuz değil mi? Ne güzel. "Kabul olmuyordur; çünkü daha iyisi olacaktır. Her işte bir hayır vardır." O vardır bu vardır, öyle olmuyordur çünkü senin için bu şahanedir... Falan da filan...
Her zaman bir bahane var. Her zaman bir kaçış var. Bir tek doğru düzgün açıklama yok. Elle tutulur, aklı soğutur, huzur buldurur bir tane bile izah yok.
Kansız, acısız bir dünya tasarlamak, imtihan mı edeceksin sözlüye mi kaldıracaksın her ne yapacaksan bunu bizzat kendi yarattığın masumlara envai çeşit acı çektirmeden, vahşet tattırmadan yapmak zor muydu? Neden hiç yoktan yaratıp hiç yoktan sınava tabii tutmak kısmına değinmiyorum bile.
Ben bir Yaratıcı'nın varlığına inanıyorum. İnkar etmek mümkün görünmüyor; ama eğer o Yaratıcı o kitapta anlatıldığı gibiyse ne onun affını istiyorum ne de cennetine girmeyi. Şimdilik tek yapabildiğim, bütün bunların mantıklı bir açıklaması olduğunu düşünmek ve sevgisine sığındığım o gücün sorularıma vereceği tatmin edici cevapları beklemek...
Yalnızlığımı bloğuma bulaştırdım farkındayım. Ama, önemsemiyorum. Bu saatten sonra beni sığındığım köşemde bulup dürtüp sonra da hiçbir şey yapmamış gibi basıp gidecek hiç kimseye tahammülüm yok. Mutluluk martavallarınız, iyimserlik zırvalarınız, bencil dünyalarınız, sahte gülüşleriniz, yalan dolan kahkahalarınız, sevgisiz yürekleriniz, maskeleriniz, ışıklarınız, hurafeleriniz her şeyiniz sizin olsun.
Benim ciğerimi parçaladılar dün. Biliyorum hep parçalıyorlar; ama ben bir gün, iyi bir açıklama bulurum diye beklemekten vazgeçemiyorum. 
Aklımın alamayacağı birçok şey olduğu noktasından tut, her işte bir hayır vardır'a kadar verilecek bütün klişe ve tatmin edicilikten uzak cümleleri tiksintiyle reddediyorum. Sizin aklınıza karışamam; ama benim aklım bana doğru düzgün ifade edildiği ve yeterince mantıklı olduğu takdirde kendisine söylenen her şeyi algılayabilecek düzeyde. 
Kimseden din dersi istediğim yok. Siz bana veya başkasına ders anlatana kadar oturun da okumadan biat ettiklerinize, düşünmeden başkalarına dayattıklarınıza bakın yüreğiniz varsa.
Gidiyorum ben. Kendime gidiyorum. Kimse omzuma dokunmasın. Kimse kolumdan tutmasın. Kimse adımı söylemesin. Kimse yanına çağırmasın. 
Soruları olmayan; ama her soruya cevapları olan insanlar siz sorumlusunuz her şeyden. Sizi sevmiyorum ben. Sizi hiç sevmiyorum. Ama sevmediğim için boynunuzu vuracak, sizle savaşacak, ellerinizi kesecek, taşlayarak öldürecek gibi değil.
Çocukça sevmiyorum sizi. Sadece sevmiyorum. Kalbimde sizin için yer yok, öyle bir sevmiyorum.
O benim küçük arkadaşımdı. O sadece bir kedi değildi. Var olmak dahil hiçbir seçim yapamadığı bir düzende payına düştüğü şekilde acı çeken, ölen ve dünyaya güzellikten başka bir şey bırakmamış olan bütün nefeslerdi. Her gün parçalıyorlar onu, her gün parçalayacaklar.
Ve sizler "Neden?" bile diyemediği bir oyunda oyun kurucu olduğuna inandırılmış birtakım kişilerden fazlası değilsiniz. 
Siz oynamıyorsunuz. Sizinle oynuyorlar.
Bir gün ciğeriniz parçalanıp çöp kutusuna atıldığında anlayacaksınız, o da bir gün ve belki.
Çekilin.