DÜŞKIRAN-26

VARIM...

Uyandığımda Medet'i başucumda buldum. Yatağa oturmuş kaşıma, artık kurumuş olan kanıma merhem sürüyordu.
Dokunduğu her yerim acıyordu. Acıyan her noktam da gece olanları hatırlatıyordu. Yarama yabancı bir şefkatle dokunan yabancı ellerini ittim. Başımı çevirdim. Ne gözlerime baksın istiyordum ne de gözlerine bakmak. 
- Şşş... Geçti güzelim... Geçti, dedi.
Geçti diyordu söylediği şeye inanarak. Susuyordum. Bir şey söylemek gelmiyordu içimden. 
Başımı göğsüne bastırıp ince, uzun parmaklarıyla saçlarımda gezinmeye başladı. Bir zamanlar bunu yaptığında dünyayı unuturdum. Şimdiyse kalbim, kafesinden kurtulmak için çırpınırken parmaklıklara çarpa çarpa serseme dönmüş bir kuş gibi ürküyordu.
- Ellerim kırılsaydı keşke... diyordu.
- Nasıl yaptım, nasıl yapabildim inan bilmiyorum. Pişmanlığımı anlatacak kelime bulamıyorum. Hepsini geride bırakacağız, hepsini unutacağız söz. Affet ne olur. Affettin mi?
Doğru cevabını duymak istemediğimiz sorulardan biriydi affettin mi. Affedecek vaktim olmamıştı bile. Gece yüzüme yumruk atmış, sabah da açtığı yarayı kapatmak için gelmişti. Affetmiş miydim? Hangi zaman diliminde? Hem nasıl...
Suskunluğum ona cesaret aşıladı. Yüzümü, yaramı, kanımı öptü. Dudaklarının neminde, bütün kalbimle sevdiğim o muzip adamı aradım. Buldum da. Pişmanlığı ruhumun acısı kadar gerçekti. 
- Okul? dedi.
- Ne olmuş okula?
- Ne zaman başlayacak... Eksiğin gediğin var mı... Alışverişe çıkalım. Önce güzel bir kahvaltı ederiz, sonra çıkarız. Ne dersin?
Toy bir aşık gibi kalbimdeki yerini korumaya çalışıyordu. İçimde hala geceden kalma cam kırıkları olsa da, biraz acıya dayanabilirim diye düşündüm. Eğer gerçekten bana yumruk atan adamın karşısında benimle durmak istiyorduysa, ona destek olurdum. Eğer o Medet'le savaşmak, onu alt etmek ve silmek istiyorduysa ben onunla savaşırdım. Eğer bunu yapanın kendisi olmadığını kabul ediyor ve sebebinin ne olduğunu biliyorduysa, vardım...
İçinde kopan fırtınayı düşündüm. Verdiği sözleri, onları tutamayışını, kendine olan öfkesini... Her şeyin bir çırpıda değişip düzelmesini beklememeliydim. Önemli olan o Medet'e dur demek istemesiydi ve istiyordu...
Gülümsedim.
Güldü.
İşaret parmağıyla dudağıma dokundu.
- Hani şöyle belli belirsiz tebessüm ediyorsun ya... İşte ona ayrıca aşığım, dedi.
Kahvaltı boyunca çok neşeliydi. Beni kaybettiğini düşünmüştü ve yanılmış olmanın sevincini yaşıyordu. Etrafımda pervane olması, yaşananlardan ne denli pişman olduğunu anne, babasına göstermekten çekinmemesi, yanımda ve sarhoş değilken yüzünde çiçekler açması hoşuma gitmişti.
19 yaşında, daha yolun çok başında, yapayalnız bırakılmış bir çocuktum. Kendi başıma yürüyebildiğim kadar yürümüş, bir yerde yorulmuştum. Gitmek istesem çalacak bir kapım yoktu, uzak da olsa ne zaman ihtiyaç duysam gidebileceğim bir evim var diyemiyordum. Beni bekleyen, özleyen, iyi olup olmadığımı merak eden insanlar var diyemiyordum. Sonra Medet'in sevdiğim, alışkın olduğum şen şakrak haline bakıyor, zaten gitmek istemediğimi düşünüyordum...
Bir insanın ruhunun en ince köşelerinin karanlığa nasıl teslim edildiğinin, naif bir şairden nasıl sarhoş bir zorba yapıldığının, adına sevgi denilip geçilen bir yanlışlar zinciriyle kuşatılmışlığın ve amaçsız bırakılmışlığın hüzün verici, kanlı canlı bir örneğiydi benim için. Ona çok üzülüyordum... Aslında kendime üzülmem gerektiğini anlayabilecek kadar yaralı değildim henüz.
Gücüm vardı.
Umudum vardı.
Hayallerim
ve onların gerçekleşeceğine dair 
inancım vardı...

(sürecek)