KAVGAKIRAN S-8

BİRİNCİ TEKİL ŞAHIS

Hayal'le çok güzel vakit geçiriyordum. Onunlayken her şeyi unutuyordum. Küçücük haliyle en yakın arkadaşım olup çıkmıştı. Ödevlerini yapmasına yardım ediyordum, birbirimizin saçlarını tarıyorduk, oyunlar oynuyorduk. Annesine onu neden sokağa hiç salmadığını sordum. Başta buraya geçici olarak taşındıklarını; ama zamanla hiçbir yere kıpırdayamadıklarını, kızının bu mahalledeki insanlara benzemesini istemediğini söyledi...
Hayal de yalnızdı. Üstelik onun yalnızlığı benimkinden daha üzücüydü. Bir çocuk için sokağın ne demek olduğunu biliyordum çünkü. Başka çocukların arasına karışmanın, yollarda saçlarını savurup rüzgara meydan okuyarak özgürce koşmanın, düşüp dizini kanatmanın, eve geç kalmanın ne demek olduğunu biliyordum. Bunlar çocukluktu işte. Çocukluğu güzel yapan şeylerin ta kendisiydi... Ben de ona iyi gelmiştim ve bunu gördükçe içimi mutluluk kaplıyordu. Beni dikkatle gözlemliyor, her sözümü can kulağıyla dinliyor, bir dediğimi bir daha unutmuyordu. Birlikte çok güzel gülüyorduk biz. İki sıkı dost olmuştuk...
Ümmühan abla birkaç parça eşya vermişti bana. Öyle aman aman şeyler değil... Yine de beni düşünmesi, koruyup kollamaya çalışması, bir kardeşi, kızı gibi görmesi her şeye değerdi. Eskisi kadar olmasa da hala korkuyordum yaşadığım yerden. Sabahları kapıyı açtığımda eşiğe bırakılmış hediye kutuları buluyordum bazen. Ya bilezik ya yüzük ya oyuncak... Alıp atıyordum sokağın ortasına öfkeyle. Sonra ne yapacağını bilememenin şaşkınlığıyla biraz da korkudan ağlaya ağlaya yola koyuluyordum. 
Yalnız ve belli ki zor durumdaki bir insana yardım etmek yerine hep aynı şeyi yapıyorlardı. Ondan istifade etmeye çalışıyorlardı... Hayal'den başka kapımı çalan olmamıştı henüz. Bir ihtiyacın var mı, nasılsın, ne durumdasın diyen olmamıştı. Gördüğüm tek iletişim girişimi o saçmasapan hediyelerdi ve onların da hal hatır sormak, yardım etmek için olmadığını bilecek kadar tanımıştım hayatı...
İşten eve dönmek korkutuyordu beni bir de. Kızılay'da indikten sonra eve gitmek için yeniden otobüse binebilirdim, bense yürüyordum. O yarım saatlik tenha yolu her an başıma bir şey geleceği korkusuyla yürümek zorundaydım. Yoksa kazancımı her seferinde otobüs biletlerine harcamam gerekecekti... 
Gölgesinden bile korkan bir insana dönüşüyordum o yolu yürüdükçe. En ufak bir çıtırtıda kalbim yerinden çıkacakmışçasına çarpmaya başlıyor, içimden son olduğuna kanaat getirdiğim bir dua tutturuyordum. Korkunun insanın bünyesine çıkmamacasına nüfuz ettiğini öğreniyordum o yarım saatlerde. Çaresizliği iliğime kemiğime dek hissedince korkmanın utanılacak bir şey olmadığını... Büyümüştüm. İhtiyarlamıştım... Belki daha başka ve fazla şeyler de olmuştu bana; ama durup anlayacak kadar zamanım da takatim de yoktu.
Zamanla kimlerle karşılaşacağımı ve kimlerin tehlikeli olabileceğini kavramaya başladım. Tinerciler, sarhoşlar, karton toplayıcıları, benim gibi işten güçten dönenler bir de kendini sokağa atan yeniyetmeler vardı.
Tinerciler ve sarhoşların benimle işi yoktu. Kendi aralarında bir ahlak anlayışı benimsemişlerdi anlaşılan ve bana ilişmiyorlardı; ama çoğu kez bir sebepten birbirleriyle korkunç kavgalara tutuşmuşken yüreğim ağzımda geçip gittim yanlarından. Karton toplayıcıları ve işten dönenler ki onlara nadiren rastlıyordum, korkutmuyor hatta güven veriyordu bir nevi. Normal bir yerde yaşadığımı hissettiriyorlardı ve öyle olmayacağını bilsem bile başıma bir şey gelirse bana yardım edeceklerine inanmak istiyordum.
En kötüsü yeniyetmelerdi. Ağza alınmayacak laflarla sataşıyorlardı. Bazen bir müddet takip ediyorlardı. İçimden çoğu kez öfkeyle üstlerine saldırmak geçiyordu. Belki öldüresiye dövmek, belki öldürmek, kafalarını koparmak, dillerini kesmek... Benden sadece birkaç yaş küçüktüler aslında; ama birinci tekil şahıstım ben. Yalnızdım. Savunmasızdım.
Kapıdan girer girmez gözyaşlarım sicim gibi akmaya başlıyordu. Bu benim bütün gün sinirlerimi, hüzünlerimi, öfkemi ve dişlerimi sıkmamın alıştığım bir sonucuydu artık. Sürekli kendimi tutuyordum. Söz söyleyecek bir konumum yoktu hiçbir yerde. Okulda hocalarım, işte patronum, evime gelirken yürüdüğüm sokakta serseriler... Sadece maruz kalıyordum insanlara. Susuyor, içime atıyor ve bir gün tüm bunların biteceğine inanmak isteyerek sabır göstermeye çalışıyordum.
Eğer kapı çalınır da Hayal beni çağırırsa toparlanıyordum biraz. Yukarıda bir aile vardı. Her şeye rağmen çocuğunu seven, onu gözünden sakınan, yoksulluğa direnen, gecekondulara diklenen mert bir kadın. Sıcak çay, temiz halılar, ev kokusu ve hayal gibi bir çocuk...
İşten izinli olduğum günler okula gitmiyordum. Biraz dinlenmeye ihtiyacım vardı. O birazların hiçbiri bir bütün olup fayda etmiyordu; ama yere kapaklanmamak için her fırsatı değerlendiriyordum. O günlerde Hayal'i okuldan almaya ben gidiyordum. Okul evimize 15 dakika yürüme mesafesindeydi. Zil çalıp sınıflar dağılmaya başladığında şen şakrak çocuk kalabalığı içinden bir bakışta seçiyordum Hayal'i. Bana doğru neşeyle, ümitle, sevgiyle koşuyordu hep. Sarılıyorduk. Aramızda bir şeyler eriyordu, bir şeyler yeşeriyordu ve bir şeyler çoğalıyordu... İşin garibi o benim değil, ben onun çocuğuydum sanki. Onun bana olduğundan çok benim ona ihtiyacım vardı.
Kendimi çok halsiz hissettiğim bir gün okula gitmedim; fakat işi asamazdım Cem canıma okurdu. Öğle sularında güç bela hazırlandım. Ümmühan abla giderken Hayal'i okula bırakmamı rica etti. İki huysuz çocuk yola koyulduk. O okula gitmek istemiyordu, ben işe. Birbirimizi ve ayaklarımızı sürüyerek okula vardık. O sırada zil çaldı, çocuklar andımızı okumak için toplanmaya başladı. Hep yaptığım gibi öptüm Hayal'i ve sımsıkı sarıldım ona. Koşa koşa diğer çocukların arasına karıştı. Ben de tekrar yola koyuldum.
Akşam iş dönüşü yukarıda çay içerken Ümmühan abla çamaşır yıkamak için banyoya gitti. Yardım tekliflerimi geri çeviriyordu hep. Herkes işini yapsın diyordu. Siz dersinize çalışın yeter diyordu ve onu o zamanlar daha çok seviyordum...
Annesi yanımızdan ayrıldıktan sonra Hayal gizemli bir biçimde gülümseyip bir şeyler ima edercesine yüzüme bakmaya başladı.
- Ne oldu niye öyle bakıyorsun?
Kikirdedi. 
- Hayal söylesene niye gülüyorsun ne var?
- Bir şey diycem ama kızmayacağına söz ver, diye fısıldadı.
- Tamam söz kızmayacağım da niye fısıldıyoruz? diye fısıltıyla sordum.
- Annemin duymaması için.
- İyi bakalım fısıldarız o zaman.
Fısıltılarımız birbirine karıştıkça kahkahalarımızı zor zapteder hale geliyorduk. Sonra Hayal ciddileşti.
- Öğretmenim tenefüste beni yanına çağırdı. Seni okula getiren kız kim diye sordu. Ben de Sarmaşık ablam dedim.
İşin rengi belli olmuştu ve kızmayabileceğim türden değildi; ama kızgınlığımı Hayal'e yansıtmamalıydım.
- Sonra?
- Dedi ki öz ablan mı ben de hayır komşumuz dedim.
Öğretmenini daha önce uzaktan göstermişti çocuk heyecanıyla. Genç biriydi. Büyük ihtimalle beni o çevrede gördüğüne şaşırmıştı. Çok güzel değildim; ama bir şekilde dikkat çekiyordum işte. Ve gün geçtikçe can sıkmaya başlamıştı bu durum.
- Bi de sana bi kağıt yolladı. Çantamda getireyim mi?
- Getir tatlım, dedim içimde fırtınalar koparken. 
Hayal sıkıca katlanmış bir kağıt parçası tutuşturdu elime. Çocuk aklı ne kadarını kavrıyordu bilmiyorum; ama öğretmeninin benden hoşlanmış olması onu sevindiriyordu belli ki. Ümmühan abla çamaşıra girişmişti ve gelmezdi bir süre daha. Kağıdı açtım...
"Merhaba.Sizi Hayal'in yanında gördüm,çok etkilendim.Tanışmamız mümkün mü?Bir daha okula geldiğinizde görüşebilir miyiz?Hakan."
Sinirlerim harap olmuştu artık. Gülsem mi ağlasam mı bilmiyordum. Öğretmeninin el kadar çocuğu bulaştırdığı işe bak diyordum... 
- Ne yazıyor? diye sordu heyecanla Hayal.
- Sen açıp okumadın mı?
- Okumadım.
Hayal okumadım diyorsa bu okumadığı anlamına gelirdi, emindim.
- Hiç meleğim ne yazacak, okuldaki durumunu görüşmek istiyormuş, beni velin olarak çağırıyor.
- Hadi hadi doğru söyle.
- Valla billa öyle yazıyor, aman boş ver biz ödevlerimize dönelim daha bir sürü şey var yapmamız gereken.
Kızgındım. Kızgın. Kızgın... Dönüp dolaşıp aynı noktaya varıyordu her şey. Beş parasızdım ben! Ne bir arkadaşım ne ailemden biri ne bir yoldaş hiç kimse yoktu yanımda. En son ne zaman doya doya yemek yediğimi hatırlamıyordum! En son ne zaman üstüme arkadaş eskisi olmayan bir şey geçirdiğimi hatırlamıyordum! Böceklerle yaşıyordum, saçlarımın hatta vücudumun en son ne zaman gerçekten temiz olduğunu hatırlamıyordum; ama dönüp dolaşıp aşka meşke geliyordu iş. Niye bir Allah'ın kulu olsun halimi sormuyordu da herkes bütün yaşamlar ve koşullar birmiş gibi gönül işlerine koşturuyordu anlamıyordum. Kızgındım ve kızgınlığım her yanımı alev alev kuşatmıştı...
Bir sürü şey geçti kafamdan. Okula gidip müdüre şikayet etmek, kağıdı parçalayıp yüzüne fırlatmak, küçücük çocukla böyle bir mesaj gönderdiği için okkalı bir tokat atmak... Ama, hiçbirini yapmadım. Ne kadar kızsam da usul usul alışıyordum insanların bu hallerine. Kimse burnunun ucunu bile görmüyordu. Görenler de baktıklarını değil görmek istediklerini görüyordu. O öğretmendi ve kendini "Masumane bir tanışma istemekte ne var?" diye savunacaktı mutlaka. Ben adımın çıktığıyla kalacaktım ve bu, o çevrede başıma gelmesini isteyeceğim son şey bile değildi.
Kondumda uzun uzun düşündüm gece. Neden inat ediyordum hala neden? Ne umuyordum? Ne bekliyordum bu hayattan, ne yöne gidecekti ki? Hiçbir fikrim yoktu. Sorularım arsız soru işaretleri halinde etrafa saçıldı. Kendime sorduklarımın bile cevabını veremediğim bir paragrafına geçmiştim hayatın ve bu haddinden fazla uzundu...
Bir şeyler yazmak için boş kağıt aradığım dosyamda kara kalem bir resme rastladım. Aldım, baktım... Adil Usta'nın vesikalık fotoğrafıma bakarak çizdiği resimdi bu. Dikkatle baktım. Derin derin baktım. Saçlarına, gözlerine, burnuna, dudaklarına... Hayır bu lanet olası resimdeki ben değildim. Bu her kimse bana biraz bile benzemiyordu...
Veya artık ortada söz konusu bir ben yoktu ve artık hiçbir resmim bana benzemeyecekti... A-4 kağıdı parça pinçik ederken hıçkırıklarım kulağımda patlıyor, gözyaşlarım gözlerime benzemeyen gözlerimin üzerine damlıyordu. Bir daha ne zaman bir ben olacaktım... Olabilecek miydim? 
Bir soru işareti daha havalandı tavana. Ötekilere karışıp arsız arsız salınmaya başladı. Gözlerimi kapattım.

(sürecek)