KENDİNDEN ÇIKIP KENDİNE DÖNMEK

 Gece, yazmak için tasarlanmış bir zaman dilimi gibi yerleşmiş benim bilinçaltıma. Bir sebeple yataktan kalktıysam kendimi bilgisayarımın başında buluyorum. Bu da ayrı konu. Kağıt kalemden başka şey kullanamam, asla klavyede yazamam diye düşünen ben, şimdi nasıl da takır takır yazdığıma bakıyorum hayretle. Zaman sen nelere kadirsin.

 Gece garip bir kavram. Ben mi çok anlam yüklüyorum bilmiyorum; ama herkesin evinde, uykuda olduğunu bilmek bana değişik bir hüzün veriyor. Ne bileyim, çaresizliğimiz, büyük yalnızlığımız, adım adım hep beraber yürüdüğümüz o kaçınılmaz son beynime çakılıyor. Su içerken, üstüme bir hırka alırken, yere düşen bir şeyi kaldırırken ya da yalnızca esnerken böyle edebi şeyler geçiyor kafamdan işte. Daha kötü şeyler de geçiyor tabii. Arka mahalleler, kenar sokaklar, evsiz insanlar, şimdi bir yerlerde belki kan döküldüğü, belki genç bir kızın son defa sevgilisinin yüzüne bakışı her santimini ezberlemeye çalışarak, belki topraktaki çocuğunu özleyen bir annenin tekrarlayan uykusuzluğu… Yer altı filmlerindeki o korkunç ve bir o kadar cazip yasak hayatlar filan.

 Bu şehirde üniversiteye başladığım ilk zamanlarda nasıl da bocalamıştım. Karanlık sadece karanlığa dönmüştü gözümde. Ne yazmak ne çizmek, ne gülmek. Sadece akşam sadece gece. Çok geç bir saat olmamasına karşın Kızılay’ın göbeğinde biri birini bıçaklayıp kaçmıştı. Korkulardan yapılmış bir şeye dönmüştüm. Otobüsten iniyorsun ve karşında bir kan birikintisi. Bakmaman gerektiğini kavradığın o ilk saniyelerde zaten her şeyi bütün çıplaklığıyla görmüş olduğun gerçeği… Belki de yıkılışım o anda başlamıştı, neden olmasın. O zaman toy bir çocuktum, şimdiyse bıçaklanan adamı gören kişinin bıçaklanan adamdan daha şanslı olduğunu anlayabilecek kadar büyük bir insan. Önümüzde dünya yıkılsa, ben altında kalmadım diye sevinecek canlılarız ne acı…

 Nereden aklıma geldi bilmiyorum. Başka şeyler yazmayı planlıyorsun; ama birden kelimeler ipi doluyor boynuna. Anlatacak çok şey varken yoğun bir karmaşa başlıyor satırlarda. Onu da yazmalıyım bunu da söylemeliyim şunu da şunu da… Unutuyorsun sonra ne anlatacağını. Ya da belki zaten hiçbir şey anlatmayacaktın da anlatacakmışsın ama unutmuşsun gibi yapmak daha güzel geliyor.

 Gece diyordum. Biz 11 kişilik bir aileyiz. Allah kimsenin eksikliğini vermesin, kalabalığız anlaşıldığı üzere. İster istemez kalabalık bir ailede yaşanan sorunlar, herkesin kendine bir hayat yapmaya çalışması; ama kimsenin bir diğerinin kumunu harcını taşıyacak kadar güçlü olmayışı ve bunun bilinmeyişi… Yani çok gürültülü, çok sesli bir ev hayatımız vardı bizim. Acısıyla, tatlısıyla; ama hep gürültüsüyle. Ben o zaman keşfetmiştim geceyi. Sessiz, sakin,  dost, bütün çirkinlikleri örten güzel gece. Gece ne yaparsan yap anlamlıdır. İstersen yaz, istersen oku, istersen sadece ışıklara bak, sadece düşün, anlamsızca karanlığa düş, yoldan tek tük geçen araba seslerini dinle… Hepsinin başka bir sihri vardır, başka bir anlamı. Kafalar mı temizdi o zaman yoksa sahiden dünya mı temizdi bilmiyorum da, o zaman can sıkıntısı bile ayrı güzeldi. Gece her şey güzeldi işte özetle. Dışarı bir masa bir sandalye atar kitaplarımı masaya yığar kendi dünyama çekilirdim. Bazen annem, bazen abim, bazen de büyük ablam otururdu yanımda. Ama, susmak için sadece. Hiç karışmazlardı hiç girmezlerdi geceyle kitaplarımla aramıza. Ben gider bir çay koyardım daha öylesini içtiğimi bilmem. Ablam örgü örerdi, annem susar uzaklara dalardı, abim yürüdüğüm zorlu yolda bana cesaret verir umutlarımı yeşertirdi… Sonra uykuya giderdi onlar. Ben gidemezdim. En sevdiğim Halit Ziya, Reşat Nuri, Halide Edip, Yakup Kadri kitaplarını bırakamazdım. Okur, okudukça da yazmak isterdim. Sahi, onlar nasıl yazarlar öyle… Nasıl yetenekler nasıl duygular, nasıl kelimeler… Şimdi öyle okunası yazar ara ki bulasın. Varsa yoksa popüler kültürün tek gecelik tatsız tuzsuz satırları… Bizim böyle yazarlarımız var; ama memleketin dörtte üçü markette manav reyonunun hemen yanındaki kitap bölümünden kampanyalı kitap alıyor… Ben adetten kitap diyorum da işte, sen koy onun adını.

 Geceyi ben o zaman sevdim. O kafamdan ciddi ciddi sildiğimi fark ettiğim, böyle sisler arasında filan değil sahiden pek doğru dürüst hatırlamadığım çirkin geceleri de sevebilirdim aslında. Geceyle bir zorum yoktu çünkü. Şehirle de yoktu esasen. Sadece herkes gibi payıma düşeni alma vaktim gelmişti demek. Ama, sonra büyüyorsun. Zamana dur diyebilen bir babayiğit var mı? Varsa çıksın gelsin alnından öpeceğim. Zaman hem iyi hem kötü bir öğretmen. Öğretirken kötü olduğunu sanıyorsun; ama öğrendiklerini kullanmaya başladığında bu kadar güzel öğrettiği için ona teşekkür ediyorsun. Eğitim mantığı bu noktada benimkine çok benziyor açıkçası.

 Tek rahatsız eden tarafı bu işte. Ne geceden ne geceye geldiğine bakmak. Sen tut o kadar hayal kur, kurmakla da kalma uğraş didin, elinde koskoca bir yorgunluk ve hiçlik duygusu kalsın. Beyin eşsiz bir sistem ama. En fenalarını bile söküp atabildiğine göre bu hissi  ört bas etmeyi de er geç başaracağını düşünüyorum. Çünkü, ne bileyim aslında çok normal, çok herkes gibi bir insana döndüm artık. Öyle para pulla yapılacak hayallerim yok, küçük davalar küçük hesaplar ve küçük insanlar ilgimi çekmiyor. Bir noktada lisedeki o kıza döndüm tekrar. Tek fark, artık yaşanabilecek her şeyi kolayca tahmin ettiğim ve sonuçlarını da ölçüp biçebildiğim için gelecek kavramıyla ilgili fazla beklentim olmayışı. Kulağa kötü gelse de gerçekçilik her zaman iyidir. Ne diyorlar? Hayaller nayk, gerçekler kardeşler kunduraJ

 Gece güzel. Hayat güzel esasında. Gezmelere tozmalara, abidik gubidik şeyler yapmaya, çıkar ilişkilerinde kaybolmaya, nefsine amade olmaya değmeyecek, böyle yaparak yazık edilmeyecek kadar güzel. Huzur güzel. Kafanın sakin olması, sessizlik, geceyi duyabilmek, yeniden hissedebilmek, kendine iyi kötü yetebilmek, Allah’a inanabilmek, yapabildiğin kadarıyla O’na yönelebilmek ve ne kadar acı olursa olsun cümle insan neslinin akıbetinin toprak olduğunu idrak etmiş olmak. Güzel.

 Bir yerlere varmak için bazı yolları yürümek gerekiyor işte. Bazen kendinden çıktığında kendine dönebilmek için de çok mesafe aşmak gerek. Ben bu gece bu saatte o mesafeyi aşmış ve kendime dönmüş hissediyorum…

  

 Yeri gelmişken, gelmese de gelmişken; Bizim Halit Ziyalarımız, Halide Ediplerimiz, Reşat Nurilerimiz, Yakup Kadrilerimiz, Yahya Kemallerimiz, Ahmet Haşimlerimiz, Sait Faiklerimiz, Ömer Seyfettinlerimiz, Cahit Sıtkılarımız.. (Saymakla bitmiyor.) Bütün dünya edebiyatını cebinden çıkaracak yetkinlikte ister inanın ister inanmayın. Ölmeden önce bunlardan en az birkaç tanesini okumadıysanız o ölüme gerçekten üzülür, iç çekerim ben. Onu bunu, siyaseti, dalavereyi, çıkarı filan geç; kelimeler hayat bulmuş o satırlarda. Konuşmuş. Yeni bir dünya kurulmuş o kitaplarda. Şimdi? Şimdi, Allah Allah kontesi kim öptü?

 Fıkra o fıkra. Bilmeyen duymayan varsa gündem yazarlarının beyin kıvrımlarının tomografisini çekip eline vermiş bir gerçeklik olarak öğrenilmesini öneririm. İyi geceler. 

Geceler sahiden iyi…