BU BLOĞU NASIL AÇTIM?

Bu bloğu nasıl ve neden açtığımdan hiç söz etmemiştim. Az önce gezinirken arşiv kısmına bakan herhangi birinin üç yıldır blog yazdığımı düşünebileceğini gördüm. "14-15-16" Kazın ayağı öyle değil tabii. Bloğumun doğum tarihi de benimki gibi saçmasapan bir noktada olduğundan öyle görünüyor.
21 Aralık 87 doğumluyum. Yeni seneye sayılı günler kalmış. O günler kimi zaman yıl olup eklendi yaşıma kimi zaman yok sayıldı. Yaş ilerledikçe de bu durumu lehime kullanmaya karar verip zaten ezelden beridir 88'liymişim havasına büründüm. Zaman kanatlandıkça bir yılın önemli bir dilim olduğunu daha iyi anlıyor insan :) Gerçi kaç yıl yaşadığın değil kaç yıl "yaşadığın" önemlidir bana kalırsa. Kaç yıl yaşadım diyebiliyorsan o yaştasındır. Esasında yaşımı bilmiyorum.
Okulu güç bela hatta deyim yerindeyse sürüne sürüne bitirip diplomamı aldıktan sonra sıra ehliyete geldi. Sürücü kursunu artık bir yerlerden bir yerlere gitmiş olmaktan bıkkın olduğum için eve 15 dk yürüme mesafesinde seçmiştim. Yazılı sınava hazırlanmak üzere gittiğim derslerde hep olduğu gibi "Bu insanların bana verebileceği bir şey yok. Zamanımı çalıyorlar sadece." sonucuna varıp eve kapanmış, nitekim de haklı çıkmış ve 98 alarak geçmiştim sınavı.
Sıra ikinci kısma, direksiyona gelince beni tanıyan herkes bu işin bana göre çocuk oyuncağı olduğunu söylemişti. Öyleydi de...  Ama, trafik kurallarla ve bu kurallara uymayan insanlarla doluydu. Benim iyi olmam, işi çözmem, hatta hocamın deyimiyle usta sürücü sınıfına girmem yetmiyordu. Trafik bazı insanlar için cehennemin ta kendisi. Birçok kural ve bütün o kuralları tek kalemde silip atan daha çok insan. Çıldırıyordum haliyle, dikkatim dağılıyordu ve bir yerlerde kopuyordu ip. O  dönem gece gündüz araba kullandım. Sınav parkurunu dolandım durdum. Kusursuz kullanıyordum ve açıkçası bin yıldır araba kullanıyormuşum gibi geliyordu. Sınav günü geldi çattı. Hocam bu işe kesin gözüyle bakıyor, direkt müjde siparişi veriyordu. Benim tek korkumsa kural bilmez insanlardı. Kurallar hayatı, işleri düzenlemek için değil mi sonuçta? Yasaklar demiyorum bak, kurallar diyorum. Herkes asgari düzeyde bile uysa kurallara, sokaklar çiçek gibi olacak da işte kimseye anlatamıyorsun. Kurallar çiğnenmek içindir diye bir zırva atmışlar ortaya, hepsi halinden hoşnut yaşayıp gidiyor...
Ne diyordum? Baya baya dik yokuşlarda sessiz, sakin, tertemiz kaldırdığım arabayı yokuş bile denmeyecek köşede tam 3 kez stop ettirdim. Takip mesafesine uymayanlar, kırmızıyı ihlal edenler, arkadan nedensizce dat dat korna çalanlar... Birçok yöne dağıldım haliyle ve 3 kez stop etti araba. Normalde birincide paldır küldür direksiyondan alan adamlar hocamın ricasıyla 2 şans daha verdi. Zavallı hocam da arka koltuktan "Hadi Fidan, bebek işi bu ya, hani hep yapıyordun ya..." diye destek olsa da, aksilik işte. İnsanın yakasına yapıştı mı bırakmıyor. Boynum bükük indim arabadan üçüncüden sonra. O duyguyu nasıl anlatsam, benim hiçbir işim niye rast gitmiyor duygusu... Ben niye her şeyi önce acıtan, üzen tarafından yaşamak zorundayım duygusu... Beceriksiz de değilim, çok da çalıştım, niye olmuyor bu lanet şey duygusu... 
Velhasıl kelam dünyanın parası, emeği, zamanı, hevesi havaya gitmişti. Okulu çok çok uzatmış olmanın verdiği eziklikle birleşince tam anlamıyla bitik hissediyordum kendimi. O gün oradan kendi aracımızla ayrıldık. Direksiyonda ben vardım, yanımda Yunus, arka koltukta 3 küçük yeğenimiz. Yeni adayıyla parkura çıkan sınav aracımın peşindeydik ve canavar gibi kullanıyordum ben... Dedim ya, olmayınca olmuyor.
Sonra tekrar eve kapandım. Aman canım benim de ehliyetim olmayıversin, ben bu ülkenin trafiğinde belaya bulaşırım, deliririm, kalsın almayayım demeye başladım. Kendimi aciz ve yetersiz hissediyordum; ama tabii görünenin arkasında bütün hayatım duruyordu. Hiçbir şeye daha başından sevinememiş olduğumu hatırlatıyordu bana bu hezimet. Önce acısını, sıkıntısını, tasasını bir güzel çekmeden hiçbir halta ulaşamıyordum ben. Böyle böyle içimdeki renkler solmuş, gücüm tükenmişti ya zaten. "O saatten sonra" olsa ne olur olmasa ne olur'du bütün işlerim. 
Hiçbir şey yapmak istemiyordum. Yeniden denemek de istemiyordum. Trafikteki 10 kişinin 8'inden iyi kullandığımı bildiğim halde üstelik. Ben de dedim ki yazı yazayım... Hep yaptığım ve yapmaktan hiç bıkmadığım tek şey. Sayfaları sararmış, sağı solu karalanmış, üst üste yığılmış defterlerime bakınca da bu kez deftere değil, bilgisayara yazayım dedim ve aslında pek de bir şey bilmeden 22 Eylül 2014'te açtım bloğumu. 
1. yılını kutlamayı çok istiyordum kısmet olmadı. O dönem üzülecek o kadar çok şeyimiz vardı ki millet olarak, açıkçası buna sevinmeyi unuttum. Az daha dişimi sıkıp 2015'te açmadım yani, az daha dişimi sıkıp 1988'de doğmadığım gibi. Aslında 1,5 yaşında bloğum. 3 değil. Ama, nice nice 3 yaşlar görür inşallah. 
En çok ismini koyarken tereddüt ediyordum. Söz Sanatı. Ben hakikaten sözün sanatını gösterecek kadar yazabiliyor muyum diye. Biraz böyle dursun, sonra bakarız diye düşünüyordum ki okuyan insanların çoğu bana bu ismin hakkını tam anlamıyla verdiğimi yazdı. Söz Sanatı da Söz Sanatı olarak kaldı :)
Ehliyet mevzusuna gelince. İkinci sınavda (müfettişlerin ifadesi) mükemmel kullandım. Keşke herkes benim gibi kullansaymış. Tam konsantre, her kurala eksiksiz uyarak vs. Ah keşke keşke dedim:) Şimdi bakınca, geçmişteki çoğu mesele gibi bu da "Hay Allah niye bu kadar dert etmişim ki?" dememe sebep oluyor. Sonra düşünüyorum, damlaya damlaya göl olur demişler. Sıkıntılar damlaya damlaya göl, deniz, abartmıyorum okyanus oluyor ve tüketiyor insanı. En ufak bir yenisine dahi tahammül edemez hale geliyorsun. Ruhların da bir ömrü var, yalnız tenlerin değil. Ruhunuz yaşıyorsa, değerini bilin. 
Böyleyken böyle. Bir yıl beş aydır buradayım. Daha çok  uzun zamanlar burada olmak istiyorum. Söz Sanatı'na hasbelkader yolu düşen insanların, benim başka bloglara yolum düştüğünde hissettiğim terk duygusunu burada yaşamasını istemiyorum. Tenim fani, ömrünü Allah bilir. Ruhum noktaladı gibi bir şey. Kelimelerim upuzun yaşasın istiyorum.