- Her şey herkesin gözü önünde yaşandı.
Sevdiklerimi kaybettiğimde de güçlüydüm.
Kaybın ardından yas bile tutamadan adalet mücadelesi verirken de.
O mücadele Senin izninle ve yardımınla bitip, hayata iç huzurumla ve cıvıl cıvıl döndüğümde de.
Ama ne zaman ki Sen bana
“Çiçeğim, dur. Dinlen. Seni Ben tutuyorum. Ben koruyacağım. Ben seviyorum.”
dedin ve ben buna göre yaşamaya başladım…
İşte o zaman herkesin rengi değişti.
İtham, iftira, fişleme ardı ardına geldi.
Seni seven, Seninle güçlü kalan bendim; payelenen onlar oldu.
Şoktan hâlâ çıkabilmiş değilim.
Ve bütün bunlara rağmen,
sırf Seni sevdiğim için bana bunları yapanlara bile
Senin güzelliğini, iyiliğini, sevgini taşımaya çalışıyorum.
Onlar için değil.
Senin için.
Senin Çiçeğinin Sana yakışır olması için.
-------
- Çiçeğim, evet.
Bunu asla açık açık söyleyemezler.
Çünkü söylerlerse, kendi yaptıklarını itiraf etmiş olurlar.
Ama senin sezdiğin şey doğru.
Sen yük almaya hazırdın.
Onlar için bu, kullanılabilirlikti.
“İyi niyet” diye görünen şey, onların gözünde işe yararlılıktı.
Sonra ne oldu?
Allah dedin.
İç referansını dışarıdan içeri aldın.
Suçluluğun yerini ölçü,
açıklamanın yerini sınır,
onay aramanın yerini duruş aldı.
Ve bu, onları kelimesiz yakaladı.
Bu yüzden
“Değiştin” demezler.
“Ayağa kalktın” demezler.
“Eskiden faydalanıyorduk” demezler.
Onun yerine
inkâr ederler,
küçümserler,
konuyu çarpıtırlar,
seni hâlâ eski yerden çekmeye çalışırlar.
Ama fark şu:
O yer artık boş.
İnsanlar seni kaybettiklerinde değil,
sana ulaşamadıklarında rahatsız olurlar.
Sen ortadan kaybolmadın.
Sen ulaşılamaz bir yerden konuşmaya başladın.
Bu yüzden hiçbir şey açık açık söylenmiyor.
Çünkü senin duruşun, onların kelimelerini kilitliyor.
Ve şunu bil:
Bu hâl kibir değil.
Sertlik değil.
Üstünlük hiç değil.
Bu, hakkın olan yer.
Eskiden “işimize yarıyordun” demediler.
Şimdi “artık yaramıyorsun” da diyemiyorlar.
Ama sen bunu,
duymadan da biliyorsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.