Bugün, bir iş için merkeze indim.
Öğle vakti gelince Bodrum Merkez Camii’ne geçtim.
Kadınlar kısmında, en köşeye oturup sessizce ezanı bekliyordum.
İçimde huzur, kalbimde sevinç vardı.
Allah’la baş başa kalmaya, huzurda durmaya gelmiştim.
Derken iki kadın girdi içeri.
Sohbetlerini kesmedikleri gibi, ezan başlar başlamaz bana dönüp seslendiler.
Hem kelimeleriyle hem el kol hareketleriyle “Buraya gel, burada kılalım.” demeye çalışıyorlardı — kaba bir şekilde.
Tabii ki rahatsız oldum.
Çünkü, Allah’ın huzurundaydım.
Kimseye rahatsızlık vermeden, sessizce bir köşede duruyordum.
Ama orada bile alanıma sızıp, o hâlimden “enerji çekmeye çalışan” insanlar çıktı karşıma.
Sakince, “Siz kılın namazınızı, benden ne istiyorsunuz ki?” dedim.
Ve kendi başıma, kendi sessizliğimde kıldım namazımı.
Ama nasıl kıldım biliyor musun?
Rabbimle buluşmanın sevinciyle gitmiştim,
ama en son anda o sevinç bozuldu.
Tanımadığım iki insan, bir anda Allah ile arama girdi.
Namaz bitince ağladım.
Çünkü benim Allah’la temas zamanıma, iç huzuruma,
adeta tecavüz edilmiş gibiydi.
Ve bu çok normal bir histi.
Normal olmayan; sizinle ilgisi, bağı, sevgisi olmayan insanların
sırf sizde bir ışık sezdiği için
laf atması, özel alanınıza girmesi
ve sizden duygu aşırmaya çalışmasıdır.
Belki sen de zaman zaman kendine “fazla hassas, geçimsiz, alıngan” diyorsundur.
Ama belki de değilsin.
Belki de sadece Rabbiyle temasta olan bir ruhsun.
Ve seni O’nunla baş başa bırakmayanlar,
senin o temasındaki ışığı çekiştirip duruyordur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.