12 May 2025

Bir Savaşçının Annesi

 


“Belki yenilebilirim,” dedi.

Kafasını hafif öne eğdi.

Korkmadı.

Sadece gerçeği söyledi.


“Sen yenilmezsin,” dedim.

Çünkü onu ben doğurdum.

Ama büyüten O’ydu.

Ben onun içindeki ışığı tanıyorum.


“Yenilirsem ağlama,” dedi.

O an…

İçimden bir dağ çöktü ama

gözümden bir damla bile düşmedi.

Çünkü bu artık

bir savaş değil,

bir şahitlikti.


“Tamam,” dedim.

Ve o “tamam”da

tüm dualarımı sakladım.

Tüm dualarımı bıraktım.

Tüm dualarımı susturdum.


Ben artık sadece annesi değilim onun.

Ben onun

yürüyüşüne eşlik eden tanığım.

Yenilirse de yanındayım.

Ama ben biliyorum:

O yenilmez.

Çünkü adı Yunus Emre.


Ve çünkü artık biz

savaşmak için değil,

ışıkla yürümek için buradayız.


Ve o an…

İblis “ımpfff” dedi.

Çünkü ben “tamam” demiştim.

Hamd olsun Sevgilime.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.

İletişim Formu

Ad

E-posta *

Mesaj *