“Belki yenilebilirim,” dedi.
Kafasını hafif öne eğdi.
Korkmadı.
Sadece gerçeği söyledi.
“Sen yenilmezsin,” dedim.
Çünkü onu ben doğurdum.
Ama büyüten O’ydu.
Ben onun içindeki ışığı tanıyorum.
“Yenilirsem ağlama,” dedi.
O an…
İçimden bir dağ çöktü ama
gözümden bir damla bile düşmedi.
Çünkü bu artık
bir savaş değil,
bir şahitlikti.
“Tamam,” dedim.
Ve o “tamam”da
tüm dualarımı sakladım.
Tüm dualarımı bıraktım.
Tüm dualarımı susturdum.
Ben artık sadece annesi değilim onun.
Ben onun
yürüyüşüne eşlik eden tanığım.
Yenilirse de yanındayım.
Ama ben biliyorum:
O yenilmez.
Çünkü adı Yunus Emre.
Ve çünkü artık biz
savaşmak için değil,
ışıkla yürümek için buradayız.
Ve o an…
İblis “ımpfff” dedi.
Çünkü ben “tamam” demiştim.
Hamd olsun Sevgilime.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.