DUA

Bir gün bunları okumak isteyebileceğini ve buna sonuna kadar hakkın olduğunu düşünerek yazmaya karar verdim. Tabii ki kendi yazma ihtiyacımın da payı var bu kararı vermemde; ama inan hiç kolay olmadı.

Çünkü, korkuyorum ve bu korku başka hiçbir şeye benzemiyor. Seni 'de' kaybetmekten korkuyorum. Varlığını öğrendiğimde duyduğum korku gibi değil bu. Ya da şimdi ne yapacağım ne yapmalıyım korkusu gibi. Yaşadığım onca kötü şeyden, aldığım onca sert darbeden sonra, henüz hiçbirini tam anlamıyla geride bırakamamışken hatta daha net yazayım üzerinden sadece iki ay geçmişken geldin.

Kesinlikle plansızca, habersizce, istemsizce. Ama  geldin, ah ne iyi ettin bilemezsin. Ne doldurabilirdi giderken / okyanuslar kadar boş bıraktığı / ufaldıkça kocayan / dindikçe sancılayan / belalı yeri / ve tokat gibi yüzüme çarptığı / ne öğretebilirdi başka / her şeyin olduğu gibi herkesin de / bir zamanı olduğu gerçeğini... Ablanın... Peri'nin... 

Sadece sen. Senin zamanın buymuş demek ki. Olmamam gereken bir yerde, olmamam gereken bir halde bulunduğumu başka türlü anlayamazdım sanırım. Büyüyemezdim. Kim dost kim düşman ayıramazdım. Ve en önemlisi kuzum, güçlenemezdim...

Endişeler, korkular, acabalar içinde geçen 31 hafta 5 gün. Senin için sonuna dek mücadeleye karar verip sıkıştığımız kısır döngüden kaçıp kurtulmamız, senin için en güvenli yerin neresi olduğunu düşünüp taşınmamız, babanla aynı korkuları yaşadığımız ve taşıdığımız için süregelen kavgalarımız, vücudumda, ruhumda barınan en küçük en önemsiz görünen güç parçasını bile bulup çıkarmam, direnmem, uslanmam, raydan çıkmam, ağlamam, gülmem, üzülmem ve sevinmem... Çok fazla şey oldu ve hissettim elbette; ama hepsini buraya sığdıramam oğlum. Artık tek düşünebildiğim, inşallah mutlu sona yaklaştığımız ve sana kavuşacak olmamız. 

Allah korusun seni kaybedersem bu duruma canı gönülden sevinecek, küçücük bir kötü haber almak için burayı tetikte bekleyen insanlar olduğunu biliyorum yavrum; ama ben senin için Tanrı'yla barıştım. Tepeden tırnağa kötü, haset, çıkarcı ve ikiyüzlü insanların benden ne fazlası var da mutlak bir güce inanma, sığınma ve başı her sıkıştığında esas kimliğini unutup arsızca isteme özgürlüğü olduğunu düşündüm. Ben bunu hepsinden daha çok hak ediyorum. Olanca kiriyle inanma, dua etme ve sığınma rahatlığını kimseye bırakmayan kötüler şahı insanları gördükçe, kendimi neden böyle değersizleştiriyorum ki dedim. Ve yürekten dualar ettim, ediyorum, edeceğim. 

Bizi en başından beri O'na emanet ettim. İşte bu yüzden, bu noktadan itibaren, bizim için kötü şeyler uman ve bekleyen herkesi de O'na havale ediyorum. İçinden en ufak bir kötü temenni geçiren herkes için, diledikleri şeyin dönüp dolaşıp kendilerini bulmasını ve vurmasını umuyorum.

Ama, inan yavrum ben aynı benim. Her hücremle, her hissimle aynıyım. Aynı kalp aynı incelik aynı hüzün hüküm sürüyor içimde. Sadece dünyayı, hem de hiçbir zerresini değiştirip iyileştiremeyeceğimi, daha doğrusu bunu istermiş gibi yapan hiç kimsenin aslında böyle bir derdi olmadığını, büyük bitimsiz yalnızlığımı anladım ve kendi küçük dünyamı temiz tutmaya odaklandım. İnşallah sen de geldikten sonra tamamlanacağız. Ve yepyeni, çok güzel bir yaşam başlayacak bizim için.

Seni çok seviyorum. Seviyoruz. İyiyiz bebeğim, çok şükür, bin şükür iyiyiz. Şimdiye kadarki endişelerimiz, korkularımız yersiz çıktı, inşallah o büyük gün gelene, seni sağ salim kucaklayana kadar da öyle çıkar. 

Bizi iyileştirmeye geldiğini biliyorum. Tanrı'nın bana, benim de O'na uzattığımız beyaz bayrak hükmündesin. Tazecik zeytin dalımsın. Uykudan kaldıranımsın. Ve her defasında iki kere, iki kişilik, kocaman kocaman seveceğimsin.

Sabırla ve sevgiyle gözlüyoruz yolunu oğlum. Yunus Emre'm... Adınla gel. Birlikte uzun ve güzel bir yaşam sürmeye gel. Amin.