KAVGAKIRAN S-5

ÇOK OKUMAK HİÇ İYİ BİR ŞEY DEĞİL...

Hayat böyle bir şey biliyorum. Her şey istediğimiz gibi olmuyor. Hatta çoğu zaman hiçbir şey istediğimiz gibi olmuyor. Ama, bu kadarı mantığıyla her zorluğa göğüs germeye çalışan, yaşanan her olumsuzluğu anlamlı ve çilesini çekmeye değer bir zemine oturtmaya çabalayan bana bile fazla geliyor.

Hayatımda ilk defa ölümü ciddiyetle düşünüyorum. Her şeyin sistematik bir şekilde bu kadar yanlış gitmesinin bana verilmek istenen bir mesaj olmadığını kim iddia edebilir? Sayısız çeşitliliği gık demeden içine sığdırabilen dünyaya belki de bir renk bile olamayan yegane ben, artık taşınmayacak kadar ağır geliyorumdur.

O kadar birbirinin tekrarı ki her şey. İnsanlar aynı filmi bile iki kere izlemezken benim kaderim tamamen aynı sıkıntıları tekrar ve tekrar yaşamak üzerine kurulu...

Son başarısız iş deneyimimden sonra sonucu az çok bilmeme; sadece gidiş yolunu kestiremeyişime rağmen başka bir iş buldum. Bundan önce de söylediğim gibi artık daha umutsuz, daha eksik ve inançsızım. Fakat, bu yüzden çok küçük bir ihtimalle de olsa güzel olabilecek bir şeyleri en başından ötelemek istemedim ve son kez denemeye karar verdim. Başka şansım yoktu ki... 

Ne mi oldu? Sadece 3. akşamımda ayaklarım zengin masalarına yiyecek ve içecek taşımaktan harap bedenim kendini sürümekten sefil düşmüşken, kapıdan şen şakrak kahkahalarıyla kulaklara; abartılı ve boyalı güzellikleriyle gözlere bayram ettiren bir kız grubu girdi. Sipariş almak üzere yanlarına yaklaşmamdan saniyeler sonra onların sınıf arkadaşlarım olduğunu fark ettim. Her yanımdan sefalet ve acziyet akarken; beni hiçbir zaman hiçbir şekilde anlayamayacak olan bu insanlara yakalanma vaziyetim sanırım hayatın bana yeter artık daha fazla zorlama deme şekliydi... 

- A sen burada mı çalışıyorsun canım?

Neden bazı zamanlar sahiden de yer yarılmıyor ve içine girmiyoruz ki... 

- Evet.

Sesim kısık. "Evet" bir fısıltı halinde çıkıyor. Yüzlerine bakmıyorum; ama utandığımdan değil. Gözlerimdeki öfkeyi görmelerini istemediğimden. Kime öfke? Neye? Saymakla bitiremeyeceğim kadar çok kişiye ve çok şeye... 

- Ay canım yazık sana, kıyamam...

Ay canım yazık sana kıyamam diyen zoraki inceltilmiş yapay sevecen sesler senfonisi.. Her şey gibi, sesler de birbirine karışıyor. Bugüne dek adına yaşam denilen serüvende en azından bana ait olanında, birbirine karışmayan hiçbir şey olmadı...

Kaba değildim. Yavaşça servis önlüğümü soyunurken sırtımı dönüp masadan sessizce uzaklaşıyordum. Bunu neden yaptığımı belki de anlatamam. Belki ben anlatırım da anlaşılamaz. İlk ağlamalarımızda eşit olmamız gerekirken dahi çoğumuzdan üstün olan; esasında olmayan; sadece nedenini tam olarak asla idrak edemediğim bir şekilde daha şanslı ağlayan... Ağlamaları işte o anda bıçak gibi kesilen... Benimse hala gözyaşlarımı dindirmeye çabaladığım saçmasapan bir koşuda şartsız şurtsuz birinciliği göğüsleyen bu kızların yavan merhamet gösterileriyle ne kadar şahane bir yaşam sürdüklerine vurgu yapmalarına dayanamamıştım.

Hayatın bana iletmeye çalıştığı yeter artık daha fazla zorlama mesajını almıştım sonunda. Daha fazla zorlama. İnceldiği yerden koptu görmedin. Gördünse de önemsemedin. Ama, koptu. Çok şiddetli koptu. Birleşmemecesine koptu...

Üstümden kamyon geçmiş gibi. Kaderin bitmek bilmeyen imtihanlarında sıramı savdım zannederken her seferinde daha kötü çakıldım. Sonu ölüm görünen çok şeyden sağ çıktım; ama şimdi tek düşünebildiğim bana acı çektirmeyecek bir ölüm.

Aslında yaşamak istiyorum. Yaşayabilirim de. Eğer tutunduğumda elimde kalmayacak tek bir dal görebilseydim etrafta... Esas kız ölürse hikaye biter derler. Bu sıkıcı, boğucu, yorucu hikayeyi bitirmenin başka bir yolu yok galiba.

Peki ama nasıl? Aklıma ilk gelen yüksek bir yerden atlamak. Neden bilmem hikayesini bitirmek isteyen herkesin aklına ilk bu gelir zannediyorum. İlk de bundan cayılır haliyle. Çünkü, sağlam bedenle bile tutunulamamış bir dünyada yarım dolaşmak istemez hiç kimse. Ben de istemem. Yüksek bir yerden atlamayı geçiyorum. Şu halde işlek bir caddeye çıkıp en hızlı görünen aracın altına atlamak da olmaz. Sonunda yine yarım kalma ihtimali var... 

Okuduğum sayısız kitabın bir yerlerinde en acı verici ölüm şekillerinin boğulmak ve yanmak olduğu yazıyordu. Nefes alıp verdiği zaman zarfında acıya doygun hale gelmiş et ve kemik çözeltilerinin ölürken acı çekmek istemeyişini yadırgamamalı bu yüzden. Aslında yaşamak istiyorum.

Elbette yaşamak istiyorum...

Benim yaşayışımın boğulmaktan ya da yanmaktan hiçbir farkı yok. Olsaydı dayanabilirdim; ama yok. Bunu bu kadar derin hissediyor olmasaydım yine dayanabilirdim; ama hissediyorum. Her gün bir parça eriyerek yok olma noktasına gelen bir muma benzemiyor olsaydım yine dayanabilirdim...

Ama, benziyorum...

İlaçlar? Kutu kutu ilaç içsem? Çok okumak hiç iyi bir şey değil. Neredeyse her konuda bir fikrin oluyor. O konuya dair mutlaka bir yerlerde bir şeyler okumuş oluyorsun. İlaçların iç organlarda sebep olabileceği tahribatın boyutlarını düşünüyorsun. Ölümcül olmayan bir sonucun kalıcı hasarlarını hesaplayabiliyor; her organı tastamam çalışan bir insanken tahammül edemediğin hayata eksilerek, azalarak devam etmek zorunda kalışını düşünüyorsun. Düşünemiyorsun bile... 

Yüksek bir yerden atlayamıyorum. Kendimi hızlı giden bir aracın altına atamıyorum. Kutu kutu ilaç yutamıyorum. Yanmak ve boğulmak saymıyorum bile...

Bileklerimi kesemem.

Beynime veya kalbime bir kurşun sıksam tamamdır. Bunun sonucunda neler olacağını biliyorum; ama nereden nasıl silah bulabileceğimi bilmiyorum. Bazen ekmek bile alamayan biri için çözülmesi neredeyse imkansız bir sorun.

İnceldiği yerden birleşmemecesine koptuğunu gördüm, anladım. Hiçbir şey düzelmeyecek mesajını aldım kabul ettim. Hey! Hayat! Bana bu hikayenin nasıl biteceğini söyle...

Tanrı'm... Burada oturmuş kendime uygun bir ölüm şekli bulmaya çalıştığıma inanamıyorum. Bütün meselesi sınavları, aşkları, nasıl göründüğü olması gereken bir çocuk yaştayım sadece. Neden böyle ciddiyetle beni öldürecek bir şey bulmaya çalışıyorum? Niye...

Her şey istediğimiz gibi olmaz hayatta, bunu en iyi ben biliyorum. Hiçbir zaman da her şeyin istediğim gibi olmasını beklemedim. Hatta aynı anda iki şey bile istemedim.. Sınırlarımı bildim, aşmayı denemedim. Haddime kadar var oldum. Boyumdan büyük direnmedim. Yenildim mi? Yenildim...

Aslında yaşamak istiyorum. Elbette yaşamak istiyorum. Ama, ölüyorum. Ölümün ayak ucunda sürünüyorum. 19 yaşımın olanca ağırlığıyla hiç kimseye ve hiçbir şeye sitem etmemeye çalışarak; kırgınlığımı omuzlayıp gidiyorum.

Ben

o kadar alışkınım ki acıya

varsın ölümüm de sancılı olsun.

Artık dert etmiyorum.

(sürecek)