ARDA KALAN

Seni sevmedim zaten.

Sandığın gibi delik deşik olmadı kalbim. Sabahları güneşin değil acının kollarında açmadım gözlerimi. Yağarken camlara suyun en çılgın hali, buğulanmadım. Üşümedim yıllar boyu baş ucumda duruveren yokluğunun sancısında. Beklemedim hiç, dirseklerimin izleri pencere kenarlarına yapışırcasına…

Seni sevmedim sevmedim. Kim demiş inandım diye bir gün gelivereceğine. İçimde bir hançer gibi saklamadım dinginliğini. Hangi sokakta yürüsem, gözlerini hatırlatan bir şeylere rastlamadım. Ağlamış mıyım? Kim söylediyse yalan…

Seni sevmedim ben,

hayır sevmedim. İçimde kor gibi gezinmedi gitmişliğin. Yanmadım. Yalın ayak gezer gibi kırık camlar üzerinde, kanadı kırık bir kuş olup yuvasından düştüğü yerde, sudan çıkmış balık şaşkınlığıyla, bir ceylanın mahzunluğuyla üstelik… Bir tek satır bile yazmışlığım yok sustuk susalı. Bir şiir açıp okumuş muyum bakalım bu yoz bitişin peşi sıra? Bir şarkı olsun söylemiş miyim sesimde bin yıllık ayrılıkların hüznü… İftira…

Ben buradayım şimdi, sen oradasın. Ortamızda büyüdükçe büyüyen bir taş yığını. Taşın rengi her zamankinden kırmızı. Şimdi ben buradayım sen neredesin? Dağlar taşlardan mı yapılıyor peki ya taşlar? Taşın sırrı ne, ya kum fırtınaları? Aramızda soğudukça soğuyan uzun, hazin bir kış karası. Sor bakalım bildiğin o tek susmak diliyle suskun her şeye. Üşümüş müyüm? Seni sevmedim ki.

Birbirine benzeyen her şeyin ortasında tek başıma direnmedim ki. Nüshaları asıllarından güzel hayatlara gidişine öfkelenmedim. Bir çığlık gibi fırlatılmadım yaşamın ortasına. Bıçak çatmadım, ruhumun sancıları kağıt kesiklerinden. Cinneti getirilmiş bir dünyada olduğumuzu hep biliyordum ben, hep biliyordum aynı sebeplerden huzurdan kovulduğumuzu. Denedi diyenler halt etmiş bir daha denemedim.Bir daha yenilmedim yani olmadığın anlarda bile sana…

Yanılmayı çok istemedim ta en başından. Gördüklerimi unutmayı, duyduklarımı duymamış gibi davranmayı. Ben sevmeyi hiç bilmezim, yürümeyi dar bir yolu iki taraflı. Bilmezim sabahı getirmeyi koyu siyahın göbeğine. Ben sevdayı bilmezim, bilmezim bir geleceğe bağlanmayı cennetli cehennemli, araflı… Ben buradayım sen oradasın. Kim cennete kim cehennemde kim sürüncemede? Kim kaybetti eskiden’in saf beyazını… Kim şimdi eksik bir şiir gibi çok dokunaklı? Şimdi kim yarıda bırakmış oluyor dalganın kıyıya şiddetli çarpmasını. İlk sarsıntıda kim çekildi…

Seni sevmedim, sakındım.

Sakındım aklıma çivi gibi çakılan kelimelerinde boğulmaktan. Ne zaman istese başka bir dil konuşan hokkabaz kalbine değmekten sakındım. Sustuklarından bir şeyler anlamaktan ve olacakları en önceden bilmekten de. Seni sevmedim, hoyratça hırpalanmış bir bahçeden arda kalan dikenleri bile sevdim, seni sevmedim…

Kumun en tenhasında dibe kaybolmuş bir deniz taşını bile buldum sevdim, yosunu bile, leş balık kokusu, küf aymazı, atomlarına ayrılmış her ne varsa kıyıda köşede.

Düşkünleri bile sevdim, fahişeleri bile, arsız adam gülüşleri, sararmış dişleri hatta, hatta limon yatığı beyaz mendil müptelası siyah saçları bile. Hayata hiçbir sözü olmayan tıngırtısı çok işe yaramaz dudakları.

Melankoliyi, ıstırabı, acının en hasını… sevdim.

Yıkıntıların arasında ayak izsiz dolaşan bir gölge kıpırdanışını bile. Utanılası nice halleri, çok kanayan tüm yaraları, hastalıkları da. Her şeyi… sevdim… HER şeyi… SENi sevmedim…

“...Belki de bu

Belki de hiç

Belki de sonu baştan 

görmenin yalnızlığı…

BENİ SEVME SAKIN

ATEŞLERİ SEV 

KITLIKLARI SEV 

YOKSULLUKLARI SEV

BENİ SEVME SAKIN

BENİ HİÇ SEVME…” 

şiir: Hasan Hüseyin Korkmazgil.