BEN KADIN DEĞİLİM (Mim)

Kadınsan insan olamazsın. Çocuk olamazsın. Bebek bile olamazsın. Doğduğun ilk andan son nefesini verene dek kadınsındır. Hatta "Kız mısın kadın mısın" bilemiyorlardır.

Okula "Erkeklerle konuşma, erkekle aynı sıraya oturma." diye gönderirler. Okula gönderirlerse yani. Sokakta sırf yürüyüşüne bakılarak manen, madden cümle varlığın hakkında çıkarımlarda bulunulur. Hanım hanımcık, hafif, ucuz, ağır, edepli, ahlaksız, fahişe, ev kızı, evlenmelik, eğlenmelik... Uzar gider bu liste.

Ailenin, akrabalarının, komşularının, mahallenin, toplumun ortak malı gibi bir şeysindir. Sen hariç herkesin söz hakkı vardır senin üzerinde. Ne giyeceksin, nasıl oturacaksın, nasıl konuşacaksın, nasıl yürüyeceksin, nasıl güleceksin... Hiçbirini seçme şansın yoktur. Namus denen kavramı ana rahminden çıkar çıkmaz vururlar minik sırtına. Bacak aranı hiçbir gerekçesi yokken bir vicdan azabı gibi uzak tutmaya çalışırsın kendinden. Kabusun olur, işlemediğin suçların olur. Onun bunun diline pelesenk olur. Namus olur, ahlak olur, senden başka herkesin meşguliyeti olur.

"Kızlar bunu yapmaz, kızlar şunu yapmaz." derler. Kim koyar bütün o kuralları bilinmez. Cinselliğin ne anlama geldiğini hatta böyle bir mevzunun varlığını dahi bilmediğin en masum çağlarında yasaklarla, engellerle, sınırlarla keserler düşlerini ve kirletirler bütün beyaz duygularını. Aşktan soğuturlar ölesiye. Sevmeye korkuturlar. Dokunmanın büyüsünden, keşfetme hürriyetinden mahrum bırakırlar ve ne zaman kim tarafından dokunulacağına karar vermek isterler... 

Tapınırlar vücuduna. Uğruna aşağılardan aşağı hale girerler. Kendi zaptedemedikleri nefisleri yüzünden seni kazırlar dünyadan. Saçını kapattırırlar, yüzünü kapattırırlar, ruhunu kapattırırlar, ışığını söndürürler... Ne kadar mücadele edersen et insan olamazsın kadın doğduysan. Babadan abiye, kocadan yedi kat yabancıya hep bir erkeğin "namusu" olarak solumaya çalışırsın dünyadan payına düşeni. Duyguların, düşüncelerin, inandıkların, yapmak istediklerin ve yapabileceklerin... Bir yıldız kadar uzaktır kadınsan. Heveslenme, hep uzak kalacaktır.

Önce evde öğrenirsin kadın olmayı. Hayattaki görevin erkeğe hizmet ve itaat etmektir. Abin, baban, erkek kardeşin canı istediğinde istediği saatte istediği her yere gidebilirken; senin kapı önüne çıkabilmen mucizedir. Okul gezilerine gidemezsin, arkadaşlarla buluşmak diye bir kavram yoktur hayatında, insan ne demek öğrenmeden önce erkek ne demek öğrenirsin öğrettikleri kadarıyla... Korkarsın.

Kadınıyla erkeğiyle erkek sevici bir toplumun müebbet hapsinde sana izin verdikleri ölçüde "biri" olmaya çabalarsın. Anlamaya, tanımaya, öğrenmeye uğraşırsın kendini. Kalbin, beynin olanca gizemiyle duruyordur karşında. 

Ellerin ne işe yarar? Yüreğin neye çarpar? Beynin ne kadar hızlı ne kadar becerikli? Resimler çizersin, şiirler yazarsın, notalarla güzelleştirirsin dünyayı belki de. Belki uzayın sırlarını çözecek olan o kişisindir sen. Belki kansere çare bulacaksın? Belki açlığı bitireceksin dünya üzerindeki. İklim koşullarını düzelteceksin... Belki doktor olacaksın, öğretmen? Rüzgarla yarışan bir atlet, taşa sihir katan bir heykeltraş, yaptığın pastalar en soğuk ruhları bile ısıtacak belki... Belki biri olacaksın anlayacağın, sapasağlam, güçlü mü güçlü, faydalı mı faydalı bir insan...

Bırakmazlar. 

İçinde neşe, ruhunda ışık, sende heves, bedeninde güç... Erkeklerin münasip gördüğü, kimi kadınların seve seve benimsediği yasaklarla çevrilirsin bir örümcek ağına takılmış gibi. Annen bile oğlan çocuğu sever, baban erkek adamın erkek evladı olur der. Komşun, akraban, sokaktaki yabancı, ahlaklı rolü yapan ahlak yoksunu toplumla savaşmakla geçer ömrün, savaşmaya olanağın varsa.

Döverler. Hayvan da öyle terbiye edilmez ya, hayvan terbiye eder gibi kendilerince. "Erkek para kazanır." çünkü. İstemezler de değişsin düzen, işlerine gelmez.

Küfrederler. Alışırsın kendi bedeninden akla mantığa sığmayacak kirli sözlerle bahsetmeye. Koymaya, sokmaya, oturtmaya... Koyulmasına, sokulmasına ve oturtulmasına.

Yavaş yavaş bitersin. Sen azalırsın kadınlık çoğalır. Kadın şöyle olur, böyle olur, çiçek olur, böcek olur, mutfakta hünerli, yatakta ateşli, sokakta hanımefendi, şurada bu orada o olur... Bin çeşit şekil vermek isterler, bin çeşit kalıba sığdırmaya çalışırlar. Bir tek insan olamaz.

En büyük düşmanı da kendidir üstelik. Erkek ağzıyla, erkek zihniyle, erkek kanunlarıyla yaşayan, "biri" olmak isteyen kadınları parmakla gösteren, yaftalayan; kendi gibi olmayan, düşünen, sorgulayan, öğrenen, bilen kadınlara nefret kusan kadınlar...

Kadınlı erkekli, küçüklü büyüklü, tanıdık tanımadık herkesin ilgi alanıdır senin kadınlığın. Kapalı kapılar ardında ahlaksızlığın türlüsünü çevirenler insan içine çıktı mı kural koyucu olur. Kızına şehvetle bakmaktan utanıp sıkılmayanlar sana namus nutukları atar. Sevişmek günahtır, tecavüz etmek serbest... Aşık olmak günahtır, satın almak olağan. Öpüşmek ayıptır mesela; vahşice öldürmek sıradan.

Ne yazsam az bulduğum, ne anlatsam eksik kalacak; ama durmadan durmadan kanayan, kanayacak bir konu... En bildiğim ise yaşıyor görünen çoğu kadının yaşamıyor olduğu. 

İnsanların heveslerini, ümitlerini, yaşama sevincini el birliğiyle yok eden katil toplumun kravat taktığı, mahkemeye seccadeyle, tespihle çıktığı veya bir iki dua mırıldandığı için ceza almadığı... 

Elini kolunu sallaya sallaya, hep bir öncekinden daha büyük rahatlıkla kanımızda ve etrafımızda dolandığı.

Oysa ben kadın değilim, insanım. 
Benim neslim insandan. 
Kadınlık esir yanım...

(Neler neler söylemek isterken, kurabileceğim hiçbir cümlenin bunları gerçekten anlatmaya kafi gelmeyeceğini bilmenin sıkıntısıyla, elimden ve dilimden gelen şimdilik budur deyip susuyorum... Mim için sevgili Sevdicann'a çok teşekkür ederim.)