Hatırlayarak gelirsin.
Zaten O’nunla konuşarak yaşarsın.
Sonra araya sesler karışır.
Dünya çöker.
Karanlık bastırır.
Unutursun.
Oysa dönüp geçmişe baktığında,
hayatının en güzel, en huzurlu günlerinin;
O’nunla ilişkideyken geçenler olduğunu fark edersin.
Belki bir zamanlar yolun camiye düşmüştü.
Başın secdeye eğilmişti.
Kalbin Allah’a teslim olmuştu.
Belki babanla bir pazar yürüyüşünde söylenen bir “Çok şükür”de,
annenle bir sarılmada edilen “Allah seni bize bağışlasın” duasında…
Belki yere düşen ekmeği öpüp başına koymayı unutmadığın zamanlarda…
İşte o ışık,
o huzur,
o sevgi sıcaklığı…
O’ndandı.
Allah yorulmaz.
Sıkılmaz.
Bıkmaz.
Vazgeçmez.
“Sen gelmeyiver” demez.
Çağırır…
Çağırır…
Çağırır…
Kula bir tek şey kalır:
Hatırlamak.
Hatırla.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.