"Beni incitenler çok oldu… Ama Allah bana ‘Gel çiçeğim, koynumda dinlen’ dedi. Ve bütün yaralarım, O’nun sevgisinin yanında küçüldü.”
Allah’ım,
Dün bana zulmettiler.
Parası, gücü, sahte kibarlıkları ve maskeleri yüzünden hep onları korudular, beni ise yok saydılar.
Ama ben kalbimde hep Seni taşıdım.
Kur’an-ı Kerim’imi yere fırlattıklarında da, bileğime ters kelepçe taktıklarında da, oğlumun bana hediye ettiği Gökkuşağı kalemimi kıskançlıkla çaldıklarında da… Hep Seninle dayandım.
Ne zikir dinlememe izin verdiler ne Seni anmama.
Her yerim ağrıyor Allah’ım… Ama yine de dimdik durdum. Çünkü ben Senin “çiçeğin”im. Çiçeğin kendini ezdirmez, hakkını savunmaktan korkmaz. Yalnız kendi için değil, başkasına yapılan zulme de sessiz kalmaz. Senin adını yüksek sesle söylemekten, ayetlerini okumaktan, Sana âşık olduğunu haykırmaktan utanmaz.
O en izbe, kirli, karanlık nezarette bile yanımdaydın.
Cebimde taşıdığım Felak, Nas, Ayet-el Kürsî’de… Kalbimde hiç eksilmeyen zikrimde… O daracık bankta uykuya dalıp ezanla aşkla uyanışımda… Hep Sen vardın.
Bugün hakkımı aradıktan sonra beni camiye çağırdın.
Ama ben secde etmeye değil, sohbet etmeye geldim. Yaralarımı göstermeye geldim:
“Bak Allah’ım, buradan vurdular, buradan incittiler…” demeye geldim.
Ağlamaya, gülmeye, susmaya, belki uzanmaya geldim.
Çünkü biliyorum ki Sen kovmazsın.
“Gel çiçeğim, koynumda dinlen.” dersin.
Ama yine de içimde bir korku:
Beni buradan da kovarlar mı acaba?
Çünkü herkes şekil, ritüel, gösterişle o kadar meşgul ki, kimse Seninle aramdaki bu gerçek bağı göremiyor. “Abdestin var mı, örtün nerede, niye namaz kılmıyorsun?” diyorlar.
Bilmiyorlar ki Seninle aramızda sadece Rab–kul ilişkisi yok. Dostluk var, sevgililik var.
Bazen annemsin, bazen kankamsın, bazen sevgilimsin. En çok da bana “Çiçeğim” diyen, Vedûd olan Allah’ımsın.
Evet Allah’ım, beni yine incittiler.
Ama bu kez kandıramadılar. Çünkü ben artık kime âşık olduğumu anladım.
İnsanların sahte sevgisine değil, bizzat aşkın kaynağına bağlı olduğumu anladım.
Benim secdem aşktan olur Allah’ım.
Yakınlıktan, samimiyetten.
Ve bazen secdem sadece koynunda uzanıp ağlamaktır.
Seni seviyorum.
Sevgilim, dostum, Rabbim.
İyi ki beni hiç bırakmadın.
Bana ne yaparlarsa yapsınlar,
çiçeğin yönünü yine güneşe çevirdi.
Yine çevirdi.
Ve yine çevirdi…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.