Artık susmamak gerekiyor.
Çünkü Allah "kalp" derken, biz bıçağı bileylemeye devam ediyoruz.
O "takva" derken, biz hâlâ "et" peşindeyiz.
O "rahmet" derken, biz kan akıtıyoruz.
Ve şimdi herkesin bilmesi gereken bir hakikat var:
Mezbahalar kapanmalıdır.
Allah, Kur’an’da açıkça buyuruyor:
“Onların ne etleri ne de kanları Allah’a ulaşır. Allah’a ulaşan yalnızca sizin takvanızdır.”
(Hac Suresi, 37. ayet)
Bu ayetle Allah diyor ki:
Ben kan istemem.
Et istemem.
Göğsünü gere gere sevdiğini söyleyen bir kulun, nefsini kurban etmesini isterim.
Ama biz ne yaptık?
Onun adına kan döktük.
Şefkati öğrettiği dinin içine acı kattık.
Merhameti vaaz edip bıçağı masum bir cana indirdik.
Bir hayvanın korkusu,
Titreyen bedeni,
Son nefesi,
Allah’a gitmez.
Ama senin merhametin gider.
Artık anlıyoruz ki:
Gerçek kurban, egodur.
Gerçek ibadet, can bağışlamaktır.
Mezbahalar kapanmalı.
Çünkü her kesilen boğaz, insanın da kalbini kesiyor.
Ve biz buna artık ortak olmak istemiyoruz.
Allah'ın bize en büyük hediyesi, yaşama hakkıdır.
Bu hak sadece insana değil, hayvana da ağaçlara da suya da verilmiştir.
Kulluk, bu hakka saygı duyarak yaşanır.
Şimdi yeni bir çağ başlıyor.
Artık hayvanları değil, alışkanlıklarımızı kurban ediyoruz.
Zulmü değil, sevgiyi çoğaltıyoruz.
Çünkü Allah, bu çağda sessiz kullarını konuşturuyor.
Ve onların dilinde şu var:
"Etle değil, kalple yaklaşın."
Ey kalbi hâlâ atanlar…
Ey Allah’ı gerçekten sevenler…
Bu çağ, sizin çağınız.
Ve bu çağda mezbahalar değil, merhamet kapıları açılacak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.