Allah bizden hiçbir şey istemeden bize her şeyi vermek istiyorken,
Bizi yalnız bırakmamak için, kaybolmayalım diye bu kadar çaba gösteriyorken…
Biz, kendimize ne kadar da acımasız davranıyoruz.
Bir ömür koşuyoruz. Durmadan, nefes almadan, hiç düşünmeden:
"Ben ne için, kimin için koşuyorum?
Kim istiyor bunu benden?"
Sonra gelen hastalıklar, geçmeyen ağrılar, tükenmişlikler...
Ve ardından bir de utanmadan Allah’a “Neden ben?” diye sormamız.
Ama Allah bir şey yapmamış ki.
O mu dedi sana: “Git sıfır beden olacağım diye aç kal, kendini tüket”?
O mu söyledi: “Yarattığımı beğenmedim, estetik doktoruna koş”?
O mu emretti: “Çocukları bombalayın, acılarda yarışın”?
Hangi ayette yazıyor: “Kimin evi daha gösterişliyse, ben onu severim”?
Nerede demiş: “Birbirinizi aşağılayın, çekiştirin, kıskanın”?
Hangi kitapta emretmiş: “Eşya biriktirin, para için birbirinizi ezin”?
Aksine…
O kadar açık ki aslında:
"Üstünlük takvadadır."
Takva ne?
Allah’a yakınlık.
Peki Allah’a nasıl yakın olunur?
Nefsini terbiye ederek.
Nefsini terbiye edince ne olur?
Dünyada kaybolmazsın.
Çünkü artık yalnız değilsindir.
Senin de, her şeyin de Sahibi olanla birlikte yürümeye başlarsın.
Allah’ım affet.
Biz ne ettiysek, kendimize ettik.
Ve hâlâ etmeye devam ediyoruz...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.