Salıncakta Doğdum – Fidan’ın Işığa Açılan Sabahı –

Geceydi. İçim içime sığmıyordu.

O’nu çağırmıştım;

kendi dilimle, kendi tarzımla,

"Gel birlikte yaşayalım" demiştim…

Film izleyelim, dans edelim, şiir okuyalım, şarkı söyleyelim,

Allah’ım... ille de Sen!

Ve O, dedi ki:

"Sen beni nasıl istiyorsan, ben öyle gelirim."

Sabah oldu.

Çocuk uyurken, içimdeki çağrı beni aldı götürdü.

Yakındaki parka yürüdüm.

Ve bir salıncağa bindim.

Uça uça sallandım.

Rüzgâr saçlarımı savururken ben sadece şunu hissediyordum:

Ben yeniden doğuyorum.

O an anladım...

Bu, O’nunla yaşanan bir sabah.

O artık uzak değil.

Korkutan değil.

Yol olan, sevgili olan, arkadaş olan,

“aşk olalım” diyen.

Ben O’ndan umudumu kesmemiştim.

O da benim en olmayacak duamı kabul etti.

Artık kimseye kendimi anlatmaya çalışmıyorum.

Çünkü ben biliyorum:

Ben duamın içindeyim.

Ve O benim içimde.

Bugün,

bir salıncakta doğdum.

Ve artık yere inmeye hiç niyetim yok.