SAKLAMA BENİ

Bütün insanlar kötü, bütün umutlar kırık

Nefretlerin ortasında taşlaşan kalbim yenik,

Mahcup;

Tohum yeşillenmesin diye bu çırpınmalar

Sevmesin diye kimse birbirini ve hiçbir şeyi. 

Dünyayı ve kendini parçalayan bu ellerin öfkesi aşka,

Oysa seni ne zamandır seviyor, bekliyorum…

Dağlama beni.

Kokusu burnumda tüter evimin, dumanı, isi

Acıları bile, kederleri, yalnızlıkları…

Birdenbire büyüdüm, büyüdü kavgalarım

O değişmeyen aşk, eksilmeyen dert duruyor yerinde

O mağrur, suskun adam.

Bir kadın, ne yaşadığından ne yaşamadığından bir şey anlayan.

Tutkun olurum,

Suskunluğun,

Bir tek merhaba’n…

Yollama beni.

Karanlığım, bezgin

Oysa ümitlere inandım ben, hayallere, sevgilere

Güzelliklere…

Karanlığım; çünkü karanlıktı her yer sığındığım.

Uzanan eller kirli, dost değil çirkinlikti.

Karartamadılar beyazımı

Bakir bir yürek konaklar hala içimde.

Oysa ellerindi istediğim en zifirimde.

Her şeyden feragat ettim, her dünya nimetinden

Aşkın, tek dileğimdi.

Gölgen olurum,

Arzun,

En güzel kahkahan…

Saklama beni.