Kadın, bu zincirin ortasında yer alır. Üstte patronun, öğretmenin, kaynananın, kocanın, dev sistemin dayatması vardır. Herkese yetmeye çalışır, herkesin beklentisini karşılamaya çalışır. Ama en sonunda düğüm dönüp dolaşıp kadının omzuna biner. Kadın taşıyamadığı yükle çıldırmaya yaklaşır ve görünür hedef olan çocuğa patlar. Göremediği yukarıdakine değil, onun dağ gibi yüküyle cebelleşen küçücük bir ruh olan evlâdına...
Ve sistem işini böylece bitirir.
Kadın çıldırır, çocuk şiddet görür, sistem sorumluluk almaz. En sonunda, "Ne yapalım, anne de insandır." denir, şiddet bırakılmaz; normalleştirilir. Oysa anne, sadece sevmekle yükümlüdür.
Peygamber Efendimiz (s.a.v.), torunu Hasan’ı öperken onu gören bir adam "Benim on çocuğum var, hiçbirini öpmedim" deyince şöyle buyurmuştur:
"Merhamet etmeyene merhamet edilmez. Bu söz, annelik görevinin özü gibidir.
Anne sevgidir. Anne, çocuğun üzerinden hayatının kontrolünü yeniden kurmaya çalışan bir sınır bekçisi değil, çocuğun ruhunu Allah'a sevgiyle bağlayan bir şefkat eğitmenidir.
Anneyle birlikte büyüyen bir çocuk, şiddetin meşrulaştırılmadığı, sevginin şartlara bağlanmadığı bir dünyayı öğrenir. Annesi tarafından dövülmemiş bir çocuk, Allah’tan korkarak değil, Allah’ı severek ibadet etmeyi öğrenir.
Anneler sever de döver de! diyen zihniyete şu cevabı verelim: Hayır. Anneler sadece sever. Ve bu sevgi, Allah'la beraber bir yoldur. Dayakla değil, dua ile. Şiddetle değil, sıcak bir sesle.
Çünkü çocuğun en altta kaldığı bu sistemde, onun sırtını yasladığı tek hakikat şudur: Allah merhametlilerin en merhametlisidir. Ve annenin kalbinde O'ndan bir parça vardır.
O parçaya zulmetme. Onu koru. Onunla sev. Çünkü ancak bu sevgi şiddeti yenebilir. Ve ancak bu sevgiyle bir çocuk, Allah'la gerçek bir bağ kurabilir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.