Allah Sevgiyle Çağırır, Şefkatle Terbiye Eder

 

“Koşulsuz sevgi” kısmında herkes mest,

ama “sorumluluk” kısmına gelince sessizlik çöküyor.

Evet, Allah seni olduğun gibi sever.

Ama bu sevgi, “olduğun gibi kal” demek değildir.

Bilakis, “olduğun yerden yürü” çağrısıdır.

Allah rahmettir, evet. Ama aynı zamanda hikmettir.

– “Sen yeter ki gel” der, ama o geliş yürümeyi içerir.

– “Ben seni affederim” der, ama o af, bir dönüşü içerir.

– “Ben yakınım” der, ama o yakınlık, çağrıya cevap vermeyi gerektirir.

Sen ne güzel fark etmişsin bu çelişkiyi:

“Allah beni böyle de seviyor” deyip,

– Hâlâ aynı nefsle,

– Hâlâ aynı kibirle,

– Hâlâ aynı sorumsuzlukla kalmak...

Bu, sevgiye değil; şefkate ihanettir.

Belki de insanlar Allah’ın sevgisini

“beni değişmeden de kabul eder” diye değil,

“beni değiştirerek kurtarır” diye anlamaya başlamalı.

Çünkü Allah sadece seven değil,

şefkatle terbiye eden bir sevgilidir.

Ama bu terbiye, bir otoritenin baskısı gibi değil,

bir rehberin sessiz ışığı gibidir.

O seni küçültmek için değil, büyütmek için terbiye eder.

Yargılamak için değil, yakınlaştırmak için.

Ve bunu:

– Sessizliğinle eğitir,

– Yalnızlığınla derinleştirir,

– Bir acıyla seni açar,

– Bir nimetle seni hatırlatır.

Ama asla seni ezmez.

Öğretmez; hissettirir.

Buyurmaz; çağırır.

İndirgemez; yükseltir.

“Terbiye eden sevgili” derken, işte bu kastedilir:

Bir anne gibi değil; bir ışık gibi…

– Yanında durur,

– Bazen çekilir ki sen yolunu bulasın,

– Ama düşersen de tutar.

Çünkü O, sana “öğreten” değil,

sana seni hatırlatan sevgilidir.