Ben Allah’ı,
ölünce değil
bu dünyada yaşarken sevmek istedim.
Hep ağlayıp sızlayarak değil;
gülerken, eğlenirken,
şarkılarla, şiirlerle, filmlerle, dansla
yaşamak istedim.
Ve O da bana dedi ki:
"Polyushko Polye senin zikrindir.
Yatakta özlemle ağlayarak dinlediğin aşk şarkıları,
secdendir.
Denizde, ormanda sessizce tabiatı izleyişin,
senin haccındır.
Ve dünyaya dağıttığın sevgi,
zekatındır.”
Ve sonra şarkıyı verdi…
Ben de hoplaya zıplaya salona gittim,
hem dans ettim, hem yazdım.
Çünkü O dedi ki:
“Tamam artık, yapabileceksin.
Sen müziksiz yazamıyorsun.”
Ve ben…
Ben O’nunla yazdım. O’nunla yaşadım.
Yaşıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.