KISSADAN HİSSE

Nasrettin Hoca yarına şunları yapacağım, edeceğim, diye plan yaparmış. Plan yaparmış yapmasına da her şeyin nasip kısmet işi olduğunu iyi bilen hanımı onu uyarmaktan geri kalmazmış: “Hoca, inşallah de!”, “Hoca, insanlık hali!” “Hoca, kader kısmet var!”, “Hoca, nasipten öte yol gitmez!” Hoca hanımının bu sözlerine itibar etmezmiş.
Günlerden bir gün, akşam yatmadan önce bizim Hoca karısına:
– Hatun, demiş, yarın güneş açarsa tarlaya, hava yağmurlu olursa oduna gideceğim.
Hanımı yine: “İnşallah de Hoca.” diye uyarmış ama uyarmasıyla cevabını alması bir olmuş.
– Be kadın, demiş, bunun inşallahı maşallahı mı var, yarın hava ya kapalı olacak ya açık. Ben de ya tarlaya gideceğim ya oduna!
Sabah uyanmış ki hava kapalı. Eşeğe bindiği gibi dağın yolunu tutmuş. Odunu etmiş, tam eşeğe yükleyecekken, bir grup haydut
etrafını çevirip:
– Babalık, demişler, filan köyü biliyor musun?
– Biliyorum, demiş Hoca, ne olacak?
– O zaman düş önümüze bizi oraya götür.
Hoca yalvarmış yakarmış ama iş bildiğiniz gibi değil. Üstelik filan köy dedikleri çeyrek günlük yol. Kaçsa arkadan mızraklayacaklar, yere yatsa üstünü çiğneyecekler. Bu melun heriflerden kurtulmanın çaresi yok. Önlerine düşüp o köyü bulmuş ama gün de batmak üzere. Yayan yapıldak onca yolu yürüyüp sabaha karşı evin kapısını çalmış. Hanımı içeriden seslenmiş:
– Kim o?
Hoca yorgunluk akan bir sesle cevap vermiş:
– Aç hanım aç, inşallah ben geldim!

Kıssayı bilmeyen yoktur sanırım. Hayatımın bir noktadan sonrasında pek güzel hatırlayıp içli dışlı oldum ben de yeniden. Hem gülüyor hem de ne kadar doğru demekten kendimi alamıyorum.
Akıl insanın dostudur zannederiz; ama işin aslı öyle değil. Her zaman acı söyleyen bir dostu nereye kadar sevebilirsin? Gerçekleri öğrenmek pahasına o acıya ne kadar dayanabilirsin? Üstelik bu gerçekleri bilmek onları değiştirip iyileştirmeye biraz bile yaramıyorsa?
Bundan on yıl önceki kendime bakıyorum da ne kadar idealist, ne kadar doğrucu, ne kadar inatçıymışım. Aklıyla pek övünen sersemin tekiymişim daha doğrusu. Aklımla hala övünüyorum yalan yok; sadece bunu ona eskisi kadar belli etmiyorum hepsi bu.
Akıl insanı geri dönmekte çok zorlanacağı, çoğu zaman da hiç dönemeyeceği yollara sokuyor maalesef. Mutsuz ediyor. İnsana bazen sonuna kadar hak ettiği bazen de kendisini dipsiz kuyulara fırlattığını mümkün değil göremediği kibir benzeri bir duygu yaşatıyor. Aslında ne kadar güçsüz olduğunu, gücün olsa bile onun ancak sana yetebileceğini unutuyor, dünyayı yerinden oynatabileceğin gibi bir yanılgıya kapılıyorsun.
Her şeyi fark ederken, anlar ve görmezden gelemeyecek kadar bilirken insanlar karşısında kendimi nasıl savunmasız bıraktığımı es geçmişim. Ben başkalarıyla, başkalarının dünyasıyla, kazandığıyla, kaybettiğiyle, başardığıyla, düştüğüyle kalktığıyla meşgul olmadığım için başkalarının da benimle ve benim hayatımla meşgul olmadığını zannetmişim. Ta ki uzun zamandır ilk defa ayağım kayıp tökezleyene sonra da paldır küldür yere kapaklanana kadar.
Herkesin güçlü görünen ya da güçlü olan bir insanın acziyete düşmesini nasıl da iştahla beklediğini gördüğümde, bildiklerimden kat be kat fazla dehşete kapıldım. Kimseye bir kötülüğüm dokunmadığı, kimsenin kötülüğünü, mutsuzluğunu dileyerek, umarak gözümü üstlerine dikmediğim, iyi ve temiz bir kalbe sahip olduğum için kendimi güvende hissediyordum. Yanılmışım. Tam da bu nedenle hayatımda hiç olmadığım kadar güçsüz ve savunmasız bırakmışım kendimi insanlar karşısında. Manevi zırhımı çıkardığım, adına karma, enerji, döngü, nazar, göz, artık her ne deniyorsa onun karşısında çırılçıplak ve yapayalnız kaldığım için, orada olduklarından haberdar bile olmadığım bakışların hevesle, iştahla beklediği çöküşü altın tepside önlerine sunmuşum.
Hala çok akıllı ve zekiyim üzgünüm. Hala bunun insana ister istemez verdiği kibir benzeri olan; ama tam da kibir olmayan duygunun tesirindeyim. Hala geri dönüşsüz biçimde insanlar olarak ne kadar bencil ve zalim olduğumuzun, olduklarının her hücremle bilincindeyim. Ama, artık renk vermiyorum, vermeyeceğim. Mutsuzluğu, kötü ve haset kalpler karşısında savunmasız kalmayı, kendimi korunmaya, güvende olmaya, huzurlu hissetmeye, gülmeye, olabildiğince tasasız bir yaşam sürmeye daha az değer görmeyi bıraktım. Ve bunun birilerini nasıl da rahatsız edeceğini hatta üzeceğini bilmekten aşırı keyif alıyorum.
Senin anlayacağın inşallah ben geldim hanım. Mutsuzluğumdan, acziyetimden, kötülüğümden keyif almış ve alacak olan kim varsa ona bin beterini temenni ediyorum. Sahip olduklarımın, sağlıklı ve iyi eğitimli bir insan olmanın, çok sevilen bir eş olmanın, her şeye rağmen iyi bir kalbe sahip olmanın, tam kıyıya gelip düşecek gibi olsam da geri dönebilmenin, çok sert düşsem de bütün gücümle ayağa kalkabilmenin ve daha da geç olmadan kendimin, hayatımın, elimdekilerin değerini bir güzel hatırlayışımın sefasını süreceğim.
Birilerinin bir diğerinin acısından beslenmek için göğüslediği o manevi zırhı ben kendimi savunmak için kuşanıyorum ve artık çekilmiş daha fazla acım, öğrenilmiş daha çok şeyim, yere düşürülmüş birçok renkli maske ve karşımda zifiri siyahıyla o maskelerin ardındaki gerçek suretler duruyor.
Nasıl derler? Oyunu oynamaya karar verdiysen, kuralına göre oynayacaksın. Oynamaya karar verdim, kuralına göre oynayacağım.
Kuralları ben koymasam da bir güzel öğrendim. Nasıl güzel öğrendiğimi görünce keşke sen koysaydın diyeceksiniz; ama boynuz kulağı geçer ne yaparsın. Bütün duyu organlarım, bütün varlığım, bütün algılarımla tetikteyim artık. İnşallah anlatabilmişimdir.
Güzel şeyler dileyenlere güzel şeyler diliyorum. Gözü her an her saniye üstümde olup mutluluğumdan rahatsızlık duyup hezimete uğramamı bekleyenlerinse gözü çıksın diyorum.
Biraz sert oldu ama... 
Kuralı ben koymadım.