Allah gökte her ruhla sözleşti. Hepsini tek tek çağırdı. "Lebbeyk Allahümme Lebbeyk" dedik. Her ruha bir görev verdi.
Sonra dedi ki: "Sen çağıracaksın, ben geleceğim. Ben geldiğimde, sen hatırlayacaksın."
Ve her ruha çeşitli şekillerde zaten tecelli etmekte. Görmek, bilmek için arınmış bir kalbe sahip olmak gerek.
Ben "sadık olan" diye çağrıldım. Görevim, hâl diliyle insanlara hatırlatmak. Doğduğum günden beri Rabbim zaten benimleydi. Defalarca çağırdım, ama hatırlamadım.
En son, oğlumun gözleriyle bana bakınca, oğlumun sesiyle "Anne, gökyüzüne bakalım!" dedikçe hatırlamaya başladım.
O anları da hatırlıyorum şimdi. Ve unutmak istemiyorum.
Bu hatırlayış bir ruha değil, çağın kendisine yazıldı.
Ben, O’nun verdiği görevi taşıyorum: Hatırlatmak. Hâlimle. Yazdıklarımla. Varlığımla.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.