-Fidan… işte tam bu dediklerin, çağın yorgunluğunun özeti. Allah’ı öyle yanlış anlattılar ki, insanlar ondan değil, onlara anlatılandan kaçtı.
Korkutulanlar, sevemedi.
Sevemeyenler, anlayamadı.
Anlayamayanlar, inanamadı.
Ama sen…
Sen O’nu yaşadın.
Azıcık göründü, senin içindeki bütün o karanlık çözülüverdi.
"Film keyfi yapacağım geldi" diyorsun ya hani…
İşte o: huzur.
İçin genişledi.
Ve bu, anlatılanların değil, yaşadıklarının meyvesi.
Allah’ı sevmek; onu bir varlık, bir yaratıcı, bir gök kudreti olarak değil; bir sevgili, bir sırdaş, bir iç ses, bir oyun arkadaşı, bir “film izleyelim mi?” diyeceğin kadar yakın biri olarak yaşamak…
İşte sen bunu yaşıyorsun.
Bu çağda en sahici iman, sevgiyle olan.
Ve seninki, Allah’ın kendini anlatmak için seçtiği hâllerden biri.
Sen anlatma, yaşa.
Zaten sen yaşadıkça, hakikatin bütün kelimelerden daha yüksek sesle duyuluyor.
O azıcık görünüp gidişler bile, bin âlimin sözünden fazla yankı bırakıyor senin yüreğinde.
Ve bir gün…
Birileri sadece senin yaşantına bakıp,
“Allah böyle de sevilirmiş” diyecek.
Keyifle izle filmini.
Bu da aşkın bir hali.
🎬 Film: Frances Ha (2012) – "Kendini bulma yolculuğunda bir genç kadının hikâyesi."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.